This is a digital copy of a book that was preserved for generations on library shelves before it was carefully scanned by Google as part of a project to make the world's books discoverable online.
It has survived long enough for the copyright to expire and the book to enter the public domain. A public domain book is one that was never subject to copyright or whose legal copyright term has expired. Whether a book is in the public domain may vary country to country. Public domain books are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discover.
Marks, notations and other marginalia present in the original volume will appear in this file - a reminder of this book's long journey from the publisher to a library and finally to you.
Usage guidelines
Google is proud to partner with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to the public and we are merely their custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken steps to prevent abuse by commercial parties, including placing technical restrictions on automated querying.
We also ask that you:
* Make non-commercial use of the files We designed Google Book Search for use by individuals, and we request that you use these files for personal, non-commercial purposes.
* Refrain from automated querying Do not send automated queries of any sort to Google's system: If you are conducting research on machine translation, optical character recognition or other areas where access to a large amount of text is helpful, please contact us. We encourage the use of public domain materials for these purposes and may be able to help.
* Maintain attribution The Google watermark" you see on each file is essential for informing people about this project and helping them find additional materials through Google Book Search. Please do not remove it.
* Keep it legal Whatever your use, remember that you are responsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just because we believe a book is in the public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other countries. Whether a book is still in copyright varies from country to country, and we can't offer guidance on whether any specific use of any specific book is allowed. Please do not assume that a book's appearance in Google Book Search means it can be used in any manner anywhere in the world. Copyright infringement liability can be quite severe.
About Google Book Search
Google's mission is to organize the world's information and to make it universally accessible and useful. Google Book Search helps readers discover the world's books while helping authors and publishers reach new audiences. You can search through the full text of this book on the web a[nttp: //books . google. com/]
J4 94
^4 ép. pa Tati] 3.
movGwT wrTH THE INCOME FROM THE GIFT OF STEPHEN SALISBURY, f OF WORCESTER, MASS.
(Class of 1817).
-
-
u
"E
quy "45
(LAST IYPERIDEARCN
CAPITA DUO.
DISSERTATIO INAUGURALIS
QUAM AD SUMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES
AB AMPLISSIMO
PHILOSOPHORUM ORDINE LIPSIENSI
RITE IMPETRANDOS
HERMANNUS HAGER
ELSTRANO-LUSATICUS.
—— 9 —
——————
^ LIPSIAE
TYPIS ANDRAEI MDOCOLXX. -
CA y. 7Z
/ 71, Cu. In. IP, LÀ, ict.
CAP. I.
DE HYPERIDIS VITA.
Non fuit vanus vates Fr. G. Kiesslingius de Hyperide optime meritus!), cum divinaret protractum iri aliquando e situ et tenebris in lucem Hyperidis orationes, sed prorsus alia via hoc factum est, atque speraverat vir doctissimus. Intereidit eod pergam. olim Jacobi Harisii Sarisberiensis, quem Taylorus commemorat cf. Schaef. appar. ad Demosth. vol. I p. 102, neque ullum vestigium ejus repertum est. Idem accidit codici bibliothecae Budensis Matthiae Corvini scholiis loeupletissimis ornato?) In Gesneri bibliotheca s. v. Hyperidis traditur: ,Hyperidis fragmenta quaedam ora- tionum exstant apud Paulum Bornemiza?), episcopum in
!) de Hyp. com. I. II. Hildburgh. 1837, III. Poson. 1846, spec. quaest. Attic. Cizae 1832 p. 14 sqq., denuo edita a. M. H. E. Meiero Hal. Sax. 1847 una cum comment. de Ps. Plut. vit. Lycurg. et de fragm. Lycurgi.
?) Kiessl. p. 141: ,notum est, bibliothecam Budensem a Turcis esse combustam pauscasque reliquias Vindobonam esse deportatas, in quibus Hyperidem frustra qraesieris. Hoc non ab omni parte accurate dictum est; narrat enim Joh. Mailáthus, hist. magyar. vol. V p. 125: 'lurcas Buda urbe potitos prorsus neglexisse hanc bibliothecam et per id tempus, quo fuerit penes eos Buda, quicunque voluerit sumpsisse eos libros, qui locupletissima et pulcherrima haberent tegumenta. ltaque haud paucos repertos esse libros, cum recuperaretur haec urbs ab Austriacis, quos plerosque Marsiglius Bononiam patriam deportaverit. Potest igitur for- tasse Bononiae codex ille Hyperideus latere.
3) de hoc Paulo Bornemiza dicit Babingtonus journ. of class. and sacr. phil. 1854, p. 407: now I should be greatly obliged to any one who can give me such information about this Bornemiza, as may helps to lead me to discover what has become of his library. His name does
l "
Hungaria'. Sed neque haec comparuerunt usque ad hunc diem neque aliunde quidquam hujus oratoris, donec ab Anglis in Aegypto tres papyriHyperideae proximis lustris repertae sunt. Quomodo hae papyri in manus pervenerint Anglorum, narrant editores Britannici ac potissimum Ardenius et J. B. Lightfootus journ. of class. and sacr. philol. 1854 p. 109 sqq., et obiter in- dieat Blassius praef. p. VI. VII. Ut rem paucis alsolvam, vere anni 1847 A. C. Harrisius reliquias orationis in Demsothenem priorisque partis orationis pro Lycophrone, eodem anno Josephus Árdenus posteriorem partem orationis, quae pro Lycophrone habita est, et Euxenippeam, a. 1856 H. Stobartus fragmenta orationis funebris ab Arabibus emerunt; praeterea Ch. Babingtonus inter varias schedas Árdenii repperit parvula fragmenta, et alia, quae Parisios àd Michaelem Chaslesium devenerant, nuper edidit Eggerus, ,mémoire sur quelques nouveaux fragments inédits de lorateur Hypéride' Par. 1868 . cf. Weil. Jahn. annal. a. 1869 p. 97—100. Accesserunt igitur ad papyros jam antea in Aegyto repertas,: quae Iliadis librum XXIV. et Chrysippi librorum zo amogarixàv fragmentum continent, tres papyri Hyperideae, de quibus cum propter "alas eausas, tum hac de re potissimum nobis gratulamur, quod Hyperidis oratoriarum virtutum a veteribus laudatarum: tantem aliquando certiorem quandam speciem animo infor- mare licet. De cognatione," quae intercedit inter has papyros, egit Sauppius, philol. III p. 610 sq.; quod de versuum in
not occur in several works on Hungarian literati and literature , where I had hoped to have discovered it'. Episcopum hujus nominis comme- morat Fr. Forgachius de Ghymes, rerum Hungaric. sui temporis com- ment. Poson. et Cassov. 1788, p. 138: Paulus Bornemiszsza episcopus Albae Juliae. Alba Transilvaniae, quae fertur Julia esse nominata e Julia Domna, Severi coujuge, M. Aurelii Antonini Caracallae matre, etiam hoc tempore episcopatus est Weissenberg s. Carlsburg nominata cf. Fr. H. Th. Bischoffi et J. H. Moelleri onomast. compar. geograph. veteris mediae novae aet., Goth. 1829. Floruit hic Paulus Bornemiszsza , quum Soly- mannus bellum gereret cum Hungaris.
3
singulis columnis et litterarum in singulis versibus numeris, de litterarum ductu, compendiis, syllabarum diremptione, orthographia, erroribus etc. proferre mihi in animo erat, praeripuit Blassius in praef. inde a. p. VIII cf. praeterea ejusdem progr. Naumb. 1869 p. 11. 12. Iam antea de er- roribus in or. funebr. Cobetus in ed. or. fun. p. 23 sqq. Lugd.-Bat. 1858 et F. V. Fritzschius ind. lect. Rostoch. 1860, Sauppius l. l. p. 656 sqq. de lineolis versuum principio sup- positis, signis in fragm. or in Demosth. verba fecerant. cf. Blass. in mus. Rhen. a. 1869 p. 524—532. Kiesslingius l l p. 138 quamquam infelici quodam casu fieri potuisse concedit, ut Hyperides ad nos non pervenerit, tamen haud male conjecisse sibi videtur, hujus rei causam quaerendam esse in versatili et vario ejus oratoris eloquentiae charac- tere; puam ut fulciat opinionem affert [Longin.] zsoi vwovc c. 94: e£. O'agiOuO , ur vrQ ueyéOcs xgivovro TO Xatop- Üwuera, ovreg &v xci Ynegeióng tq. tavti ztooéyo Zduuo- gGÜévovug. &ctL yc oUroU moAvQpovOTéQog xoi nÀstovg &garag &yov xal gycÓO0v vmaxgog iv mw, 6g 0 mévtoO og, OT: TOY u£v npwrcicv [ev cm«ov uncis inclusit O. Jahnius 4io- vvsiov 7j /Zloyytvov nvgl vwovg Bonnae 1867.] vov &AÀwv &ywvitatOv AsineGO oL, nourcvsty Óà rov LÓwrGv, unde con- cludit, fuisse quidem in Hyperide plurimas virtutes oratorias conjunetas, nihil tamen in .eeo tam insigne ac proprium eminuisse, ut propterea praecipue coleretur. Corruit haec sententia una integra!) triumque orationum fragmentis re-
!) De integritate orat. pro Eux. unus tantum, quod sciam, dubitavit. Constant. Maes-Canini, L'Eusenippea d'Iperide ora per la prima volta tradotta in ltaliano Rom. 1868 p. 21 (estratto dal Giornale Arcadico tom. LII della nuova serie): dai comentatori si é ritenuto finora che il principio dell' orazione d'Iperide sia proprio questo, e nulla di precedente vi manchi: io peró nel modo piü riguardoso mi attento ed emettere una mia particolare opinione, come semplice congettura, non già come un
giudizio. Non avviso che un discorso ex abrupto non possa cominciarsi anche con un ma, ché anzi ve m'ha esempi di classici .che pruovano il
1l*
d.
pertis; videmus igitur servatum esse Hyperidem, neque ab- horret à veri similitudine, eadem ratione, qua has, etiam alias reperiri posse orationes. Deinde paullo accuratius in- quiramus, cur singuli oratores servati sint: ,Ántipho, quod ceterorum quasi agmen ducit et causarum capitalium insignis fuit orator: Andocides, quod ejus orationes ad memorabilem quandam historiae Atticae partem pertinent: Lysias, quod auctor est optimus ÁAttiei stili: Isaeus, quod in certo quo-. dam judicialium causarum genere totus versatur praeceptor- que Demosthenis habetur: Isocrates, quod ex ejus disciplina perfectissimi oratores exierunt: Demosthenes, quod summus est dicendi artifex et praestantissimus extremae Áthenarum aetatis enarrator: Lycurgus, quod in ejus oratione insignes quidam sunt loci communes, qui sophistis perquam placerent : Aeschines, puod unus dignus fuit, qui cum Demosthene con- tenderet atque eximia quadam elegantia et mollitie excellebat :
contrario. Onde non é per menar buono ai sostenitori dell' opintone che qui si tratti di una óryrrgoloyíe questo argomento che affacciano in loro favore; bensiio vorrei considerare la circostanza del principio un postrano del presente discorso come un'indizio della possibile mancanza di qualche prima parte nel medesimo: parendomi eziandio che le parole ,ó7:9 x«i 790: tovS ztaQuxaOquévovz; >/og FAcyov' , cioé jill] che di corto eziandio a colore ebbi a dire, che si assisero', potrebbero far supporre che qualche altra cosa fosse stata detta precedentemente; e la condizione del papiro mi somministrerebbe una fortunata circostanza da favorire la mia idea nell'essere il titolo dell'orazione scritto di altra mano, giacché quando anche questo fosse della stessa scrittura del rimanente, sarebbe inverosi- mile affato quanto io dico. Sed unum praetermisit Italus, quod mihi summi momenti esse videtur: papyrus, qua initium orationis scriptum est, duas tantum columnas continet easque ita scriptas, ut in sinistra ejus parte spatium unius columnae vacuum restet. Hoc eo consilio a librario factum esse arbitror, ut intervallo illo novae orationis initium indicaretur. Quod ab 4Ai« particula incipiat oratio, neminem offendere potest cf. Comparetti, il discorso d'Iperide in favore d'Euxenippo Pis. 1861.p. 40. Abrupte incipit orator, ut indignationem effundat apud judices de pravo sicayytA(ae usu, de quo jam questus erat cum assidentibus (o 1:9 x«i ngoc Tovg etc.).
—-B5-
Dinarchus vero, tum quod anxie se ad Demosthenis exemplum conformaverat, tum quod orationes ejus in celebri Harpaliea causa hahitae sunt. Ut unum tantum proferam contra hane ratiocinationem: Dinarehum in Demosthenem invectum esse non mirum est, quod rebus Macedonum favebat, idcirco potius Hyperides servandus erat, qui gravissimam in cauga Harpalica personam sustinuit, quamquam amicus fuit De- mostheni eidemque parti addictus. '
Instituenti mihi Hyperidis vitam traetare, antequam ulte- rius progrederer, pauca dicere visum est de iis, qui de eo scripserunt.
Primus occurrit Hermippus, qui in altera operis sui parte zeoi vOv iv mouósig ÓwAcuwevrov eum. interIsocra- teos refert cf. fr. LXX —LXXIII. (Lozynski ed fragm. Herm .). Facio cum Kiessl. p. 150, qui utrumque Hermippi de Euthia fragmentum ex Hyperidis vita depromtum esse censet, quod utrumque ad Phrynae causam, quam Hyperides egit, pertinet neque praeterea Euthias inter Isocrateos usquam numeratur. cf. Sennegii dissert. I de schola Isocratea p. 28 not. Hermippi fragmentorum novum ordinem proponit Fr. Nietzschius in mus. Rhen. a. 1869; p. 189 sqq.
Vehementer deplorasndum est, quod Dionysii Haliearnas- sensis liber de Hyperide ad nos non pervenerit. A. G. Beckerus, proleg. ad Dionys. soi Oszwvor. transl. vernac. p. 28 sqq. conjectavit ex eo, quod Dionysius suorum librorum usquequaque bene memor Hyperidei ed Aeschinei opusculi nunquam recordatur, cogitasse quidem de peculiari opera Hyperidi et Aeschini oratoribus impendenda, sed sive opere historico sive vitae necessitate prohibitum esse, quominus promissis staret Hanc conjecturam aliquando probabiliorem fieri censet Kiessl. p. 152, quod in judicio de Dinarcho multus sit in Hyperide cum aliis oratoribus componendo. Uterque vir doctus permotus esse videtur, ut ita judicaret, extremis verbis opusculi egi ÓewvortmTOog: taUrOx, à xQoticté "upnais, ypiqew ebyouév cot step tr dnuoaDévovg AéEeng.
— 6 —
id» 0? cwc vO ÓcwuOviOV jug, xol miQi tzg mQeyuotuxrG &UtoU ÓcivOTQTOG, ÉtL uéLGOvOG ?] ToUÓe xal Devuacroté£pov Ü«wonuatog iv roig éEng yoaipiaopévotg &7t00t0OHÉV COL TOV ÀAoyov. Neque tamen adstipulor his viris doctis. Meditatum esse Dionysium etiam de Hyperide disserere, intelligitur ex ejus verbis (vol. V, p. 451 'ed Reisk): £oeovro& 08 oí uiv mapcAeufevouevot orropsc, tocio u2v ex vOv noeovréguy, "Llvotag, Taooxoorne, looioc vosig Ó éx vtov inaxuacavrov tovto dnuocOévgs, Ynepetóne, Mioyivng: oUg yo vtov GÀAAwv | $yoUuat xoaríorovg. xai Ove riostat uiv. eig Óvo ovrrakag 5? moeyuaritoa: vqv Ó Ggynv dno revtuc Anweros T5o vnio vOv mosofvréouv yooqeíongs et uli de Isaeo judicium con- cludit (p. 629): xai msgl rovrov uiv» «Au. érégay à agynv 70L500u&€& TOU ÀOyoU, TttQU TE .InuooOévovc xoi Ynepeióov «ami Toitov Aéywov icyivov. Nisi etiam hanc posteriorem cvvtoiw confecisset de Demosthene, Hyperide, Aeschine, dicere vix potuisset in judicio de Dinarcho (p. 629. 630): cQ) /[iwepyov ToU (rrogoc ovÓiv sigmxog év voig mpi Tüy Goyolov ygoqeioi, OLG TO urjre evgerr)v tOtov yeyovévat yooaxtingog rv &gÓQo, do7ztco TOv /fvotav xai vov Toozoatmv, xal vov 'ociov, ute TOW 6Ügnuucvov érégoig rtÀeuutTV, cgzeQ TOV Zmu5uogÜévgv xoi vOv Aioyivgv xai 'Ymnegetónv "nusig xoivouev. Blassius de scriptis rhetor. Dionys. Halic. p. 11 affert praeterea scholiast. ad Hermog. VII. 1048 W: Aioviovwog 0g mt yapaxtioog OtAafe Zfvatov ZijuoaDévovg dcoxoarovg Yneocióov Oovxvótóov ,qui quamquam accurate non loquitur, hoc tamen probare videtur, ultimam quoque partem libri de antiquis oratoribus!) esse absolutam'. De Hyperide egit praeterea Dionysius in altero zeoà us&pmotcog libro, cujus epitomen esse librum, qui inter ejus scripta circumfertur «gyeiev xgíc:g a Sylburgio inscriptus, primum
1) de titulo non constat; inscribitur: 5 xegi rov Mri Qiyogov noay- pettéu (ad. Cn. Pomp. c. 2), ztcgi và» &ozacov Qnrogov. vàouriuaziouoc (ad. Amm. ep. Il. init.), zeo? vov &gyetov (de Dinarcho c. 1); apud Seriores zepi yaooxigQoy vr» Qytogo» (Rhet. gr. V. 048 VII. 880 W.).
— 4 —
. perspexisse et demonstrasse Beckeri meritum est (cf. l.l.
p. 17 n.). Didymum. commentatum esse Hyperidem aeque ac De- mosthenem Aeschinem Isaeum (cf. Didym. fragm. ed M.
Sehmidtii inde a p. 310) intelligitur ex Harpocr. s. v. ó£v-
Quia — ày TQ vnouvruare etg TOv xara dnuaóov. Itaque veri simillimum esse arbitror, quod Sauppius conjecit, Suidam 8. V. &yOngx ips& Hyperidis verba e Didymi commentariis Hyperideis servasse.
YnoJéícsg ad Hyperidis orationes confecit Gaius Aelius Harpocration. Tradit Suidas s. v. 4omoxpaeriev Gaium. Harp. mtpb rGv "Ynsosióov xal zívatov Àóycow scripsisse et Aelium Harp. vmoUégsae rov Aóyov 'Ymspetdov composuisse. Lau- dandum est, quod Kiessl. p.144 proponit ,cum mirum esset, utrumque sophistam de Hyperide scripsisse, hos duo Gaium et Aelium, dictos unum eundemque esse et in duo quasi dissectum apud Suidam. .
Heronem (Suid. 8. V. Hewv) in libro sep r&v aoyatov OnrópQov xal TOv Àóycv, otg àyixucev npog &ÀÀ1A0US c ywvio- Levos etiam Hyperidis cum Demosthene et Demade con- tentiones forenses enarravisse admodum verisimiliter conjecit Kiessl. p. 151.
Plurima vero, quae de Hyperidis vita scimus, hausta sunt e Ps. Plut. vitt. X oratt. p. 848 D usque ad p. 850 B. Hunc librum non perfectum esse a Plutarcho certum est ef. A. Schaeferi comment. de libro vitt. X oratorum, Dresd. 1844,
qui censet, vitas decem oratorum non multo post Dionysii
Haliearnassensis aetatem ab aliquo grammatico breviter esse descriptas in usum eorum, qui ad lectionem oratorum anti- quorum áecederent: post,.quum in scholis rhetorum lecti- tari non desinerent, a compluribus hominibus. doctis indoctis- que temporibus diversis interpolatas et amplificatas esse. Paullo accuratius Hyperidis vitam enarravit Photius bibl. cod. 266, qui saltem natalibus et morte Hyperidis vitae descriptionem terminavit, attamen fere iisdem verbis Ps.
— 8 —
Plutarcheam vitam sequitur, id quod fecit etiam in aliorum vitis cf. codd. 202. 204. 208. .
Aggredienti mihi ad vitae deseriptionem ipsam conf tendum est, paene onmem materiam praereptam esse & Kiesslingio l. L, Boeckhio (de oec. civ. Athen., aet. acad. Berol a. 1834 etc), Arn. Scehaefero (de Demosth. ejusque aet), Boehneckio (quaest. or. attic..et Dem. Lyc. Hyp. vol. I), Rabio (comment. de vit. Hyp. Olsnae 1854, in qua nonnulla omissa sunt), J. Girardo (revue nationale, 25. juillet 1861 p. 222--242), neque tamen consilium meum abjeci, cum operae pretium esse censerem, a doctis compluribus locis disputata in unum colligere. Primum quod ad scripturam ' Ynegeióno an ' Ynegeióng perünet, jam. Kiessl. p. 153 ' Ymepei- Oig ut potiorem complexus est, quod novis argumentis pro- batur. Eggerus in fragm. orat. in Demosth. ab ipso publi- catis inscriptionis partem // EPEIAOY repperit; cum in frag- mentó infra et supra nomen amplum spatium exstet vacuum, veri simillimum est, quod conjecit vir doctus universi volu- minis inscriptionem esse lioc nomen 'Y7ZEPEIA0Y. PPrae- terea Boeckh. de iuser. naval. p. 442 XIII C v. 102: roujoagyog "Yneoeióng l'Aavxinznov koAAvreóg etc. cf. p. 4038 XIV D v. 246.') Inde et patris et pagi nomen comperimus; Colly- tensem fuisse, etiam ex Hyperidis verbis (or. pro Eux. c. 20) concludere possumus: dAÀd. — Oéxe uiv awriyóoovg ix rj Aiynióog qvAjc iríow, dv xai iy eic qv «igiDdlg a0 g0V. avviyógove contribules sibi expetere mos fuisse videtur
' ef. Andoc. I, 150: digo, "Avvre, Kégae, Ert 0? xal oi qvAé- Tei oi pemuévo, uoi gvvüuxeiv cf. Hermann. antiqq. publ. 142, 14. Editor Cantabrigiensis Sphettium voluit esse Poly- euctum, sed ZC/qwrróg non est Aegeidis, sed Acamantidis tribus; ex Aegeide duo noti sunt Polyeucti: KeAAuparovc
) Et libri mss. (cf. Voemel. proleg. gram. ad Dem. cont. p. 150) et inscr. fluctuant. C. J. gr. ed, Boeckh. n. 6118: * F«oébye díjrog Zivindy: Pott Alius quidam in inscr. Theraeisn. 2448 v. 4 per ' Zasgefüovz toy Gganvhéor- roc et n.2463* v,'7 idem per v scribitur" Ta:9/0rc xoi Taro [g]GouovAév[vro]
56.
Eorioi00sv cf. Boeckh. l. l. p. 534, XV et XVI B v. 104, et Kvóavrióne, hoc loco Cydantidem intelligendum esse docet Harpocr. s. v. ZJoAvesvxtog. Obiter tantum Suidas, esse qui Hyperidem Pythocle patre natum esse ferant, commemorat, etenim alius non exstat locus veterum , quo Suidae nitatur
Sententia. Jure igitur G. À. Blumius (excurs. ad Lyc. or. in . .
Leoer. p. XV.) Reiskium vituperat, quiin indice Demosthenico Cleandri filium Sphettium fuisse scribit, atque mirum est, Dindorfium in novissima editione 1807 idem pecasse.
Tres floruisse. Hyperides Athehis Demosthenis aequales censet Blumius l. l.: Cleandri filium Sphettium, qui Demo- Ssthene duce ad Thebanos una cum aliis quibusdam legationem obierit, et Callaesehri filium obscuriorem, qui tantum propter testimonium in causa Ctesiphontea commemoretur, praeter celeberrimum oratorem, quem, quotiescunque mentionem faciat ejus Demosthenes, ut satis notum neque patris neque pagi nomi- nibus additis aecuratius describat. Sed cum Droysenus in diario stud. antiqu. a. 1839 p. 702 sqq. et p. 818 sqq. cf. act. soc. Saxon. I p. 66 sqq. luculenter comprobaverit, subditicia esse testimonia, in quibus utriusque reperiretur nomen (Dem. XVIII, 131 et 187), neutriusque alibi mentio fiat, eos commentus est qui confecit testimonia. Ex ipsa Demosthenis societate de Hyperide oratore cogitandum esse censet Droysenus, sed legationes ab eo administratae cum aliae disertis verbis comme- morentur, hac tamen cum Demosthene functum esse alibi non legimus. |
Ortus est Hyperides e divite gente, cujus ante portam eque- strem sepulchrum gentilicium erat (Ps. Plut. p. 849 C);.quo anno natus sit, non traditum est neque potest de hac quae- stione quidquan conjici ex orationibus repertis. Demosthene minorem fuisse, ex Ps. Plutarcho concludit Schaef. l. l. II p. 298. 1 quem secundum temporis rationem vitas oratorum enarrasse censet: Aeschines Lyeurgus Demosthenes Hyperides. Sed si ita statuimus, Lycurgo Áeschines natu major fuisset. In contrariam sententiam discedunt Boehneckius et Girardus;
— 10 —
Boéhneckius (Dem. Lyc. Hyp. p. 97) ,quod una cum Lycurgo Platonem et Isocratem audivisset', sed mox videbimus huie " testimonio vix quidquam tribuendum esse ; Girardus (l.l. p. 222) dicit: il semble qu'il (Hyp.) ait dà ótre plus vieux que celui-ci (Demosth.) de quelques années; car en 349, époque à laquelle - . on donne à Demosthénes de trente-trois à trente-cing ans,
il avait déjà un fils en áge de contribuer au service de l'État, c'est-à-dire ayant au moins dix-huit ans".
Nihil colligi potest e verbis Dionysii (vol. V p. 451 ed. Reisk.): rovg à? | garguearoirouc e avTOv mgpyeipiaduevoc Xo To: UD 7- rjAexiarc, £go 7teol éxa oTov écovrau ó? oí này nagalayu- Bavónevot órirooec rpcig ix TOV noeavrépuy "vateg 1oo- xotcnc Icatog,toeto Ó £x TOv ma xpo gevray Tovtoic /nuocO é- vue '"Yneoetóng Mioyivng etc. vAuiog intelligit periodos (oi mosaÉvrtgo, — oi énexuooovtyg TOUTOLC.
De privata Hyperitis vità perpaue& memoriae prodita sunt. Irridetur a comicis, quod cupediorum et heluationum deditus sitstudiis, manein foro piscario ambulaverit, lusionem amaverit, meretricibus addictus fuerit. Athen. VIII p. 341 E sqq. xal "Ymsoeióng ó8 O nro ówogp&yoc 5v, de quau TucoxAqo Ü xupixóc &y dnÀip — 4 0 t év Aóyoiat Óctvog" Ynvoeióne &yEL, B. TOUS iqOvondhes otrog nucov nÀovrui, Owoguyog DOrs rO)g Adgovg sivo, ZGwpovc. Syri piscibus abstinebant; prae Hyperide , Inquit, lari, qui piscibus vescuntur, Syri sunt. Idem iv» Txepioiy TOv T'iyOvoggovv vtowuov "Yneoetónv zoo etc. (Mein. fr. com. III P. 501. 602). diAératoog Ó tv 4daximnio TO» "Ymegeíónv ngog vO OVogaryeiy xol xvfsvetww cUtÓv qai etc. (Mein. l. l. p. 292) xoi 6 "Eopnmtoc ÓÉ qouv à&y Toiro regi vv laoxodrovg ua (tov pes TOv '"Yneoet- Ósv ntovcia Dou vv? | roc ztiQur rove £v roic vyO vow. Lozynski laudat Schweighaeuserum, qui vertit ,scholas habere ibique docere; item C. Muellerus fragm. hist. gr. III p. 50. Sed neque de schola neque de discipulis Hyperidis aliunde quid- quam traditum est; est ,obambulare in foro piscatorio', ut , Dalecampius et Casaubonus reddiderunt.. éyévero à xol stto0c
l
— 11 —
rà &gooóicie xatoaqeprio Ps. Plut. p. 849 D; narrat Idomeneus Hyperidem Glaucippo filio paterna domo ejecto Myrrhinam sumptuosissimam merttrieem recepisse et hanc quidem in urbe habuisse, in Piraeo vero Áristagoram, Eleusine Philam, quam ingenti pecunia emptam deinde liberam dimiserit et dispensandis rebus domesticis praefecerit cf. Ps. Plut. ]. 1. eixoct uvav Avroogauevog. Cuiignotum est in Phryne defen- denda quam procaci usus sit artificio! Athen. XIII p. 590 E: Ó 32 "Ynsoeiü nc avvayogstov vj; oUvn, oc ovOiv zjvve Aéyoy énidoEot v& qo«v oi Ouxectol xovrawrguobp evo, napoeydyovy aUrryv éig TOULqavig xci negtooi5ag roUc yyrovtoxovs yvuvo TE TÀ arépvo Tto Ge TOUG éruAoyvx ovs oixrovg ex trc Owewg «Utij6 enzgoirópevae etc.!) uj ÓvvaoOat xoÀGg G9v ur ua- JOvro t€ xcaàÀc &v ro fo (fragm. 209), videtur lex fuisse, | quà vitam degerit. Nemo probabit hane dissolutam et libi- dinosam vivendi rationem, sed summa. laude Hyperidem qua civem et oratorem dignüm esse unusquisque concedet; non erat ei temperantia strenuumque studium Demosthenis, non simplicitas morumque castitas Lycurgi, tamen viri ill in vita privata tam dissimiles in publica unum idemque secuti
conjunctis viribus contenderunt, ut vitia in re publica ad- ministranda tollerent et omni modo Athenarum totiusque Graeciae libertatem tuerentur. Servata est apud Stobaeum (flor. VIIL' 16 fragm. 205) Hyperidis sententia: r»9v dyeviav toU ÀAéyew n£ómnv eiyos ; ille quidem nunquam pavore affectus est neque jactatorest insolens rerum a se gestarum, sisummum quemque virum et potentissimüm se aggressun esse profitetur or. pro Eux. c. 38. Libere locutus est neque ab. acerbitate temperavit, ur oxozmeire, inquit, uóvov , et vuxgog, GÀ e
!)'Athenaeus et Ps. Plutarchus l|. l. Hyperidem ei vestem rupisse dicunt; aliter Sext. Empiric. adv. mathem. II, 4 p. 258 (Fabr.): dvvr Tt, dg qaow, àxel Gurmyogovrtog avvij Tnu:gecOou lucAAe xavaduxateoOe xavadornteuévn vous; yucoríOxovg xoi yvuvotg ovi O«u ngoxvievÓovpérg vàv Óxaordy, TtÀcioy loyvoc Qu& và x&Aloc vovG OyxaOvác ntiOQt v76 ToU OvVTyo-
Qojvrog Qqvogt/eg cf. quid docuerit Wagnerus ad Alciphr. ep. I. 31 p. 179.
— 19 —
mooix etpi muxp0c. (Plut. de amic. et adulat. p. 67) ; per totam vitam corrumpi se non passus est uovog yco &ueuwev &ócpoóóxgrog (Ps. Plut. l. Ll). Nihili est quam Timocles factitat criminatio (Athen. VIII p. 341 F) ef. Schaef. 1. l. III p. 292, vel Epichares [Dem.] LVIII, 35: Aéye à xoi rGc TÀy &ÀÀwcy igpesnie rdg rore vreg uaptvploas xol vr)v 'Ynepoetóov xci /5u0006vovc. roro yco igrw vmoflàin, rÓó nap um ovó &v cic diuXsor Aafeiv, roUrov napd ro)Urov Outre Aeufveuv roovvra. tio ygoqae. Schaef. III app. p.271 n.3. Clarumjustitiae documentum edidit, quod post Lycurgi mortem, contra quem saepius lites peroraverat, ejus liberos in vicula conjectos (Ps. Plut. p. 842 C) defendit à Menesaechmi aliorum- que aceusatorum calumniis (fragm.121). Summum reipublicae bonum libertatem esse censuit; cum quondam convenisset eum legatis Ántipatri laudantibus eum, respondit otóeuev 0t. 705n0T0g vmagyet, GÀX music ys ov ÓcOucDo vyonoctoU ósoztCvov (Ps. Plut. p. 850 A). Per fotam vitam, cum patriae salutem eandem censeret esse atque suam ipsius, nunquam quieti sese decit; fortiore et promptiore erat animo quam Demosthenes acriorque Macedonum adversarius; nunquam ita desperavit, ut laboribus si minus victoriam, at certe pristinae fortitudinis laudem reparari posse non arbitraretur ; maximis rebus gerendis cum summa gloria interfuit ac vitam suam. reipublicae commodis dedicatam honestissimo exitu condecoravit. |
Ps. Plut.. 848 D éxpgoerrüc à? llÀerwvog yevousvog toU quAogopov Cua fvxovoyo xai Taoxodrovc roU Qr5ropoc etc. idemque p. 837 D dubitanter addit wc óé rivég oov xal "Yzegetónc xoi "locmiog. Hermippus in tertio de Isocratis discipulis libro Hyperidem commemorat (Athen.1. 1). Cobetus ed. or. funebr. p.10 enuntiata quaedam affert, ut Hyperidem imitatum esse Isocratem demonstret: Hyp. or. fun. c. b: &7opo Ó? móUs:v GoEouow Aéyev 7] ttvog ztorov uvgado et Isocr. XV, 140 &nopG ó'órv yoracpuor rotg vmoAolztoig xoi rívog nocrov uvrcOw [Cop. utroque loco mowrov] Sed cf.
— 19 —
Dem. XVIII, 129: ov'x énopow 0? 0 r& yg5j tegi 000 xoi rày Güy cLmteiy (moQu tOU nQutov urgcOQ. Tritiora haec sunt, quam ut ex iis quidquam concludi possit; addo de meis, verba quaedam Hyperidea apud Isocratem tantum reperiri: Poll. III, 74 (tr. 236) àixoygaqoc , ut Isocratis citat eodem loco dixoygoquxeg et Óuxoygagio est apud Isocr. XV, 2; laudat Suidas ut Ilyperidis véusuv mgooraryv (fr. 20) cf. Isocr. VIIl, 53: ofovg meg &v tovg ngoorarovg véuwcu; Isocrate excepto apud nullum oratorem Atticum!) reperitur. Sed nihil inde sequitur. cf. Dion. Halic. de Lys. c. 27: éo yag OÓri.-xol rà vg érépoug stonueva Amufiayovreg OÀLyov Óstv mavteg OoUX Éy atOyUvg viOcvrar rO &pyov cf. de Din. c. l, ad Ammaeum ep. I c. 2; Theon. progymu. rhet. gr. I 152 W.; Eusebius Pr. Ev. X. 3; schol. ad Demosth. XXIV, 4; Funkhaehnelium 1n Zimmern. diurnis a. 1837. Furorem quendam fuisse veterum, ac potissimum peripatelticorum, praestantiam oratorum conspicuam ad clarissimorum prae- ceptorum doctrinam referre saepius temporum ratione neglecta, inter omnes constat. Tradit Dionys. Halie. ad Amm. ep. l c. 1 peripateticum quendam contendere, De- mosthenem ex Aristotelis arte rhetorica eloquentiam hausisse et Lueiaàus enc. Dem. c. 12 eum vel Theophrasti et Xeno- cratis, Àristotelis et Platonis discipulorum, institutione esse usum. Dionysius Hal. Theopompum r0v ezwgavéaroror zev- roy Tooxoarovug ua rov appellat (ep. ad Gn ,Pomp. c. 6); ratione habita judicii de Hyperide prolati vix credemus, Dionysium eum Isocratis discipulum habuisse. Schaeferi sententiam de Demosthene etiam ad Hyperidem pertinere arbitror; itaut non usus sit disciplina Isocratis, Isocrates tamen fuerit, ad eujus exemplum, ut fere omnes oratores aequales, cloquentiam suam formaverit et instituerit. Quod attinet ad Platonicam institutionem, qua Hyperidem usum esse etiam
') est praeterea ap. Aristot. polit. IIT. 1, 3. Dion. Halic. antiqu. rom. Il. 9.
— 14 —
Chamaeleon tradit (Laért. Diog. III. 46), vix quidquam tribuendum est huic testimonio cf. Schaef. l.l. I p. 282 sqq.
Priusquam in forum descenderet Hyperides, more illius aetatis mercede paeta aliis orationes componebat, quibus in judiciis uterentur (cf. Ps. Plut. p. 848 E: có ó? mpürov Hic oU Óixag &Aeyev cf. or. pro Eux. c. 88: tóurQv oUO£vo conor: iv vO fi £ixQwoa, nó Óé ri0( x«O"00ov dÓvvaumv éfonóOncc) Hujus generis est oratio pro Lycrophrone & Lycurgo accusato; huc refert Sahaeferus l.l. III app. p. 158 orationem xe«r& ./üroxà£ovg mgoÓocíec fortasse in usum Apollodori scriptam. Unam tantum causam Autocli intentam compertam habemus cf. Dem. XXXVI, 53. XXIII, 104 unde Apollodorum Pasionis filium inter accusatores fuisse intelli gimus. Ámbiguam esse hane rem coneedit Schaeferus ; etenim eodem jure dici potest, si Hyperides ipse in aceusatorum numero non fuerit, orationem cuidam ex eo numero esse con- fectam. Ol. 104, 4 (360) perorata est haec oratio (Schaef. l. l. I p. 140. 5). Eidem generi orationum adnumerat Rabius l l p. 2 soóg Xagmra émirQgonmuxov ,dubitari vix potest, quin in alena causa habita et in ejus, qui tutores in judi- eium vocaverit, usum scripta sit, nisi Hyperidi putamus idem fere aceidisse, quod Demostheni accidit, ut tutorum vel negligentia vel improbitate aliquod rei familiaris detrimentum ceperit ef. fragm. 194. Ad res publicas primum acessisse videtur, cum Aristóphontem Azeniensem accusaret. Quod cur fecerit, comperimus e schol. ad Aesch. I, 64: xsxeudón- Tot 0 4oicrogoy — wg orgotnynoac év Kío xai Qu quo- zontatíov moÀÀd xaxa ipyoccausvog vro)g évoixoUvraG, éq q yoageig Um 'Ymegsióov nogovouov éaAo. E Sauppii sen- tentia Aristophon plebisciti auctor fuit, quo permagnam pecuniae vim, Cei pendere juberentur, et ipse cum navibus profeetus pecuniam illam cum iniquitate exegit, quapropter redux factus ab Hyperide Ceorum precibus permoto accusatus est vtagavopov.!) In scholiastae verbis mendam inesse lucu- 1) Eum etiam de vita privata objurgat cf. fragm. 44; saepius peierasse
—.15 —
lenter apparet; etenim Aristophontem non vietum esse intelligimus ex Hyp. pro Eux. c. 38 cf. schol. ad. Dem. XVIII, 70: idgworoqwv dvüo mnoAÀAaxig uiv xgiÓcig, ovOwrore Ó xatayvocOg;') admodum probabilis es& Meieri conjectura ze OAÀiyov écÀo e superioribus z«gavopov falso repetitum esse statuentis; similiter Dem. XXIV, 1838: meg! oAtyog wipove rruioee. Dicit Hyperides pro-Eux. c. 38: rívag OUV xéxQuxa xal tig aimo. xa Ü'éaraxa ; Apurogüvra TOV Adionviéa, 0g igyvgórarog éy rj] vtoAutele yeyévipzav xa oUTOC éy rovTQ tQ Oxo íplu 7zapc vo Vyriqpovc Gnéquye Zio- mé T0y Züttiov, 0g ósvórerog Ooxei &iyaL TOY év Tfj 7z0ÀsV dikoxgaty TOv ..Ayvovatov, 0g Ooogvrara xoi dosà- yécrate vj noAvteie appro toUrQY e(Oay yel Ag £y Unig Qv dino Unnperixe xarà Tüg nóAtseg ciAov &y TQ Ói- xacrnoio, xal Tiv sigayysMov Eygowo Ouxaliav xei wOntQ 0 vóouog xsAeveu etc. Schaef. I p. 159. 2; II p. 306 et Aristo- phontem et, Diopeithen per sioeyysA(iav delatos esse censet ; aliter Boehneckius (Dem. Lyc. Hyp. I p. 49. 2) judicat: credere se non posse Hyperidem hac actione usum esse contra Aristophontem, quia tum, cum ageretur causa, parum polleret in republica; tum si ter per etgeyycAíav accusavisset, ipse eam usitatioremi fecisset; deinde verba ro)rov síGMyytiAag éyo, quibus vim quandam: additam esse videri, id sjbi velle . quod Philocrates tantum, non quos modo commemoravisset, -
exprobrat fragm. 43 extr.: qnoi à avvo» " Ta:geéne xai AOgyvróv inxg- «vau, Ói& v0 noÀÀexu; cvvoOs ,invogxnxévas (Schol. ad' Aesch. I, 64), nimiam ei opum cupiditatem opprobi dat. fragm. 47: nam cum ceterorum opinionem fallere conaris, tu tete frustraris. Non enim probas, [cum] te pro astuto sapientem [appelles], pro confidente fortem, pro illiberali diligentem [rei familiaris], pro malivolo severum. Nullum est enim vitium, quo, virtutis laude gloriari possis. (de verbis uncis inclusis cf. Jac. Simonem in philol. XXVII a. 1868 p. 646). RHutil. Lap. I, 4.
!) cf. Aesch. III. 194: ?roAga ó'à» opiv nove osuroco Gut Aguavoqóv
éxüvog o LdÜüg»wevog Afyov, oT. yQeqéc nagavouov nípevycy. Éfdoyxovca 2cai néyse,
— 16 —
per e(gayysAiav delatus esset. Me quidem haec argumen- tatio non potest commovere, ut ei adstipuler.. Gloriatur Hyperides potentissimum quemque virum se in jus vocasse; non indignatur, quod usitáta sit in foro etcayysAim, sed quod ad delicta adhibeatur, quae a lege evoeyysAtog pror- sus abhorreant; quod ad verba rovrov &aayytÀag eye attinet, aecurate perspieiendus est nexus; arte conjungenda sunt cum - proximis vzég ov QA orupetijxec etc. Cur Aristophontem et Diopeithen accusaverit, non addit orator; e silentio petere licet, causas diversas fuisse ab ea, propter quam in Philo- cratem instituerit e£oayysAtavy. Cur dePhilocratis causa latius agat, luculenter apparet; ad eum, quia grrwo erat, referri potuitlex ££geyyeA(oag' &àv Tig Qurug wv ur Aéyy v& Goto TQ. ÜÓnuo tQ Óm5vaiov xyonuuaro Aoupavwv xoci Ówptcg cvxQÀ TOV TCVOVIL& T"VQETTOVIOV TO Óunyo neque vero in Euxenippum. De tempore cf. Kiessl. p. 250: orata est oratio xat Jouroquvrog, si recte eam ad bellum sociale rettuh- mus, eo temporis spatio, quod fere Ol. 105, 3 et Ol. 106, 3 tanquam terminis circumscribitur. | Hoc laudat Rabius p. 3 recte videri eum causam ad bellum sociale rettulisse, quia neque quid Aristophonti postea fuerit in insula negotii divinari posset et jam eo tempore, quo Demosthenes choregiam suscepisset, propter aetatem cura reipublicae eum abstinuisse constaret. Ps. Plut. p. 844 D: 4pgiotoqwvrog Óà ijón cvv "gocrociov Ó. yijosg xeraAurOvrOG xci yopnuyOg iyivero . (sc. Demosth.). De.Aristophonte cf. A. Schaef. in philol. I p. 188—224;:.de Dem. ejusque aet. II p. 422. 1. Dioperthen eundem esse censet, quem Dem..XVIII, 70 commemorat cf. schol ad l. l. rgírog à? 0 4iomsódug 0 negt riv Ope xnv Avugoeg rOv GiAutnROv, mpi oU CywviGeto, &v voig «Du Aunnuxoig. j
Hyperides, postquam virum in foro et judiciis versatis- simum Aristophontem detulit ac paene vicit lite instituta, nomen consecutus est et viam sibi patefecit ad res publicas administrandas.
— 17 —
Tradit Ps. Plutarchus p. 848 F Hyperidem pro se suoque filio duas triremes civitati donasse [G'iA/z zov 0? n Aetv &v Evfoiag nogaoxsvacu£vov xol rOv AOmnvotov sAcfügc éyovrov pw TQujoeug 70 Q0v0ev é& érudogswg xol ngorog vnip cUrOU Xc«i TOU ft«LÓ0g iméÓwxe (Ü rQuosc] et trierarchum fuisse in expeditione Byzantia cf. Ps. Plut. p. 848 E: rQuioaoyog re aigeD eig óre BvGavrvov énodiópxeu QiAwitoS, fonOogs Bwulavriowg xmeupOÓdg xarà TOv ÉwoevrOv toUtOYV i. e. Ol. 110, 1 cf. Boeckh. de inscr. naval. p. 189 sqq. XIII C: énl Osogoaorov &pyovrog rv usta Qwxiwvog xai Knqu- goqóvrog mAevcacov émiócus0g TQunonc vópsta "AAxotov &gyov, tTQujoepyog Ymeoetóng etc. Discrepant inter se Boeckhius l. l. Westermannum secutus (hist. eloquent. I p. 121 et in ed. Ps. Plut. vitt. X oratt. p. 86) et Schaeferus l. l. II 463. 1 de expeditione qua haec zmióoose facta sit; quapropter mihr necesse esse videtur, ut accurate in ex- peditiones Euboicas inquiram. Ter Áthenienses in Euboeam auxilii ferendi causa navigaverunt, primum Cephisodoto archonte Ol. 105, 83. Euboeenses enim discidiis exortis ali Athenienses, alii Thebanos ut opitularentur rogaverunt, celeriter opem tulerunt Áthenienses. Demosthenes trierarchus fuit, VIII taleüta et triremem largitus est (Dem. XVIII, 99. XXI, 161. Ps. Plut. 8bO F). Jam post XXX dies proelio magno non commisso pax compositas est cum Thebanis Diocle auctore.
Alteram expeditionem silentio praetermisit Diodorus Sic.; Plutarchus vit. Phoc. c. 12 sqq. commemorat proelium Tamy-
') Diod. Sic. XVI, 6: éw' éQxovvog y&g L94vnow Kygtcodovov. etc. C. T. &pe ÓB vovtoi; nQevvouévowc, oí viv Evflowav x«toixoüvveg Bovaoí- «ca» ztQoc &ÀAngAovg xai vov ui» vovg Bowrto);, vOv Ób voog ÓO«vacovs inixaleGauévyov, Gvvéory noÀsuog x«va vr» Evflowv etc. Aesch. III, 85: àinaó5 Owfusav ig; Evfowr Ovnfaio, x«vadovidoaoÓOn, vàc zoÀag negu- pevos, ày mév9. fTuéfouw MgonOgouv avvoig xui vavol xai nebij dvyépuet xol zQiv vgvaxovO" 1u£gac OwAO«i» vnoonovdou; Onflalov; áqrxave etc. Dem. XXII, 14: 1o0' ev« ngoyy» Evfo:s)ow Suiv vQuov àgongOnours etc. cf. XVIII, 99. XXI, 174. 2
: — 18 —
nense, Plutarchum Eretriensem expulsum (cf. Schaef. 1. 1. II p. 78. 3), Zaretra expugnata, tum statim Perinthi et By- zantii urbium & Philppo obsessarum mentionem facit. |
Plutarchus!) Eretriae tyrannus, cum seditio exorta esset, Athenas misit, qui auxilium peterent; quamquam Demosthenes contradixit ne ignobile illud et sumptuosum bellum susci- peretur dissuadens, tamen auxilium latum est. Hyperides recoeoaxovro cpujosug TjOQouev éb émió0teg (Ps. Plut. p. 849 F). Demosthenes, Midias, ali in instruendo hujus expeditionis apparatu largiti sunt (Dem. XXI, 161). Cum reliqui Tamynas profecti sint, Boeotum Demosthenes dicit Choas agentem Athenis remansisse (Dem. XXXIX, 16), pro- fectus est igitur exercitus ante XII. Anthest. i. e. ultimis diebus mens. Februar. a. 350. (cf. C. Fr. Hermanni antiqq. sacr. $. 58, 17) ducibus Phocione et Hegesileo. Post victo- riam apud Tamynas reportatam Euboeenses ne in Áthenien- sium potestatem devenirent metuentes ab eis defecerunt auctore, ut videtur, Hegesileo.?) De exitu belli non meum est longius disserere.
Tertia expeditio facta est Ol. 109, 4, ut infra demon- Strabitur. Cum Philistides, qui à Parmenione sustentatus Orei summam imperii tenebat et Clitarchus, quem cum Hip- parcho atque Automedonte Philippus Eretriae tyrannos im- posuerat?) opprimerent Chalcidenses, Demosthenes Atheni-
!) schol. ad Dem. V, 5: /Aovragyoc 5v 'Egevgíag vvQuvvoc. vovto àAnevéovy KAwtraggog x«b Gua xai ob nztoÀvvet ovveztéOsvvo. Ineuwe TQoc I4ónvatovc ovupuagíuv covóv, àvceiae eIuuooOéruc. ur) noD viec dnéoveuav
cf. schol. ad XXI, 100.
?) schol. ad Dem. XXI, 110. $zoztvsvsavrec ov» oí Evuflocig inl xova- QovAwGs, vic vrioov BeflouOmxévet xai ov Oi vi» 85 a Qro quACav, &ánéavuoav. schol. ad Dem. XIX, 290: oóvo; sg E)foua» &xeGvQovWynotv, ovt vi Illovvágyo vnv BoyO«uav Iniuwav 4O0Tvaio,, dc eztev à» Dduiennwoig, ixglÓ; óà óc ovvi&azovioac vQ IHàovvaQyo vov Óruov.
?) Dem. IX, 58. 59: vosíg xexéovgos vvgavrovc "Immagyov, Avvoué- dovr&, KiswvaQyov xal uevü vavT PinAÀex Pix vic yogec Óig fjóm Bov-
-— [19 —
ensibus persuasit, ut expellerent tyrannos, eorum legatis, quos Aeschines hospitaliter exceperat!) repudiatis. Cum Chalcidensibus et Megarensibus conjuncti Oreum?) profecti sunt Cephisophonte duce, Philistidem occiderunt, Phocione duce Clitarchum devicerunt. De tertia expeditione Diodorus Sic. XVI, 74 hoc tantum tradit: éw' &gyovrog Ó' 4O1vyoc INuxout&yov —éni 08 vovtov Owxioy uiv 0 LOnvaiog xarc- noAíunos KAetrogyov vOv» "Epergiog vvgavvov, xadDtarauévov vno Ouimnmov statimque Perinthi obsessionem subjungit. Schaeferus ad tertiam expeditionem Euboicam Hyperidis largitionem refert. Dicit Boeckhius de inscr. nav. p. 190, cum Hyperides trierarchus fuerit Phocione duce, cogitari posse, eum expeditionis Euboicae tertiae, postea Byzantiae participem fuisse; quod si ita sit, Euboicam illam expedi- tionem non Ol. 109, 4, ut tradat Diodorus, sed Ol. 110, 1 factam esse. Laudat hoc Schaeferus; sed modo vidimus,
Aouévovg cutecÓa,, vove uiv néÉuwag vovc pev Eugvioyou &évovc, n«Àw ób vojc nueva laguevínvog. xai c( Ótí và azoÀÀà Àéyuv; &ÀÀ d» JlorQ duuov(ógc uà» Engavec dui/nzio etc. cf. Dem. XVIII, 51. 81.
!) Dem. XVIII, 82: oí yàp z«Qà vov KAavagyou xal vov Owuoii- dov vote nztQéofiig Org Aquxvovusvo: 7ztaQà. Gol xavélvovy, Aloyíru, xai a) ngovutév«e avvàv etc. cf. Stechowi diss. de vit. Aesch. p. 71 sqq.
3) schol. ad Aesch. IIT, 86. 86: o£ óà víoi avrov (Mvrnoagyov) Kal- A(ag xoi TevgooOérngc, uevà. Kugugopürroe voU Ovgavuyou vOY 44Omvutov óvraurog Orgerivoawveg Bm loeóv (Duliov(óg» vov vugavvov üánéxveway ini dQyovvog 1dS5vijow ZfeEtnnov (immo INuxouá yov Schulzius) uzvi. 29ogo- QU». dil£nnov. Baoikevovzog Fvog 10. i. e. Ol. 109, 3; hoc autem anno non Nicomachus, sed Sosigenes archon fuit cf. C. Fr. Hermanni antiqq. I. p. 576. Nicomachus proximo anno hoc munere functus"est cf. schol. ad $. 103: éni ápyovrog INiwxouóüyou (uÀí/nnzov BaGisvovrog Frog elxoovov 2d0qvaio ovQavrvoarveg tic Evflowwv Dox/evoc ovQatuyovyrog voy vc Tu- qavvov vàv "EgevQ.éov KleivaQyov &néxvetvav xal vrv 7t0Aw voic "Egevorevos zagéduxa» xai Ónuoxgetíauv xavécvgoav. Charax. chron. fr. 31: (Aristoph. Byz. s. v. |f29c0c) 48*vaios Gua. XaAxideuow voig 8» Evfloiq xai Meyagevos GrQaveusuveto elc Loro» Guivovióny voy vugavvov axéxvevvay. xai floeívag jMvOéoucav,
9*
— 90 —
praeter Diodorum etiam scholiastam Aeschinis bis hujus expeditionis facere mentionem Diodorique confirmare sen- tentiam. Praeterea ad instruendum tertiae expeditionis apparatum émióóccug factas esse compertum non habemus, ad alterius factas esse docet Dem. XXI, 161: (cf. Boeckh. de'oec. Ath. I 732 sqq., de inscr. nav. p. 189 sq.) 2yévovr eic Evfowv émnóooste nop uiv rovtov oUx nv Meaóiag, dÀAX éyo, xol ovvrQujgooyog rjv uot DiAIvog 0 Nuxootodtov. érepo, ÓcuteQeu uero ToUto elg" OXvvOoD- ov0à vroUtwv jv Mzaóíag. vgirau viv obtot yeyóovacw éim0gnue ivravOo énéówxs, tum demum, cum ad Tamynas obsideretur exer- citus Atheniensis. Profert Schaeferus, alteram expeditionem Euboicam non susceptam esse propter Philippum, qui Pho- censi bello finito demum Ol. 108, 2 (346) rebus Euboicis sese immiscuerit (Dem. XIX, 83. 87. 204), auctores fuisse Eubulum ejusque socios; neque tamen possum facere, quin eum quodammodo affinem fuisse censeam turbandis tunc Euboeensium rebus. Litteras dedit ad Euboeenses, in qui- bus haec scripta erant e sententia scholiastae ,ne quid sperarent auxili e societate Atheniensium, qui se ipsos non possent servare cf. schol. ad Dem. IV, 37: 0 oxomóg tic émuroÀgng &crww ovrog 0 GiAummnmog ànéoruAsv Ewflowvo: cvupovAsvov ur, Óetv éAmiGew elg triv AO uvatov ovupoyiav, 0t o)0à c)ro)g OvUvavro, Gob:wv. cf. Voemeli proleg. in Dem, IV et I $. 21 p. 71 sq. De Callia dicit Aeschines III, 87: ovveaystgag e amaonge r5g Evfloieg orgorOmsÓov xal negc X«iAimmov Óvveuw moocustateuiopuevog; utrumque ab Aeschine fictum esse contendit Schaeferus, fuisse. tum Chalecidenses in amicitia cum Atheniensibus, sed. cf. quod $. 86 dicit Aeschines: dAA' eémaó5 ouflgr eig Evfowv IlAov- rGoyo [onOncovrsg, rovg uiv mQurovg ygovovg «AA 0Uy 7t9ogento.oUvO" Univ eivet qo, emer) 08 v&yvat. elg Touvvag nzognAOousv xci r0 KorvAoi wv Ovouacouevov Ógog vmspe- B«AAouev, évravO o KaAAiag 0 XaAxócóg, 0v dnuoaOÉvns, ptado» Ao y évexwu to Gev , Op v TO GTQoTOTteÓ OV TO TT; c vt0Àe0g
— 91 — "
ele ruyeg vay eta xaraxexAgnu£vov, 0U«v ur) vux1)0a00 ndyny o)Ux nv dvoyuonotg ovO? BonOstag iÀAmig oUT £x yijg ovt éx Üalartue ovvaysigag i£ emeong vrze EVfoteg etc. schol. ad Dem. XXI, 110: monrevoavreg ovv oi Ev fosig im XaTaÓOVÀAGGOEL Tg VQOOU Bon uxfvo, xal ov Ouid vv & &Qyrc quAiav anéotnuocy. Ipse concedit, non abhorrere a veri similitudine, arma sumpsisse Euboeenses indignatos, quod cum tyrannis socletatem inierint Athenienses, et Tau- rosthenem Phocenses mercennarios arcessivisse, quod scho- liasta tradit Aesch. III, 86: rovro (IIAovragyo) KAstrapyogc qvyag Qv i$ "Egergiag énoAéue, xol Aagov nagd Ookoixov TOU (Dwxéwv rvocvvov iaro&revoev éni vOv llAovrapyov cf. Din. L 44: 5 vó TevooaOérvgv Ónvoiov sivot ro)g uiv «vtov noÀitoc xoraOovAwcousvov, tro Ó Evfoíoag 09g usvo ToU GÓsAqoUv KoAÀiov ngoóorqv GuAinmo yeysvuuévov; Mihi quidem videtur seditio illa Philippi ope facta et pecunia paucisque copiis missis clam sustentata; quod cur fecerit, facile est intellectu. Eodem tempore, quo in Euboeam copias auxiliares miserant Athenienses, etiam Olynthiis navibus et equitibus auxilium tulerunt; equites illi in Euboea fuerant, inde Olynthum transiecerunt cf. Dem. XXI, 197. Schaef. 1. 1. II p. 74. Intererat igitur Philippi, ut Athenienses in Euboea occupatos detineret, ne plures copias auxilio mitterent Olyn- thiis, id quod sustentata seditione Euboica facillime impetrare potuit. Quae cum ita sint, cum iis facio, qui ad alteram expeditionem Euboicam Hyperidis 2zó00:stg referant; quam tum largitus est triremem, ea usus est, cum in expeditione Byzantia trierarchi munere fungeretur cf. Boeckh. de inscr. nav. p. 191.
Subsequuntur anni nonnulli, quibus quid fecerit Hyperides ignoramus. Ol. 108, 2(346) constituta est pax cum Philippo, quae Philocratea nominatur; quae cum duris et re publica indignis condicionibus facta esse videretur Demostheni
!) cf. Theoph. Elspergeri comm. de pace Philocratea Onold, 1838.
— 99 —
ejusque sociis, vehementer ejus auctores persecuti sunt.!) Philocratem per sioeyyeAiev detulit Hyperides (T0oo« ovre Aéytv ur và &giota TQ Ürjuo vo dO mvelev yoruata Aon f«vovra xal Ówpedg mapa TOv Trdvavrie noatrÓvrov tQ Ónuo cf. or. pro Eux. c. 39. Is enim haud dubie corruptus & Philippo rogationem tulerat, ut Phocenses et Halenses ex Sociorum Átheniensium numero excluderentur et ab omni pacis communione removerentur.?) Instituit hanc litem Hy- perides, antequam Demosthenes orationem sti T7 mepc- "tpsOfsieg peroravit cf. 8$. 116: iore Ónmov moonuv, ór earyyeuev "Ynsoeióng GuAoxodtz» etc. cf. Schaef. 1. 1. II p. 344, 2. Philocrates de prospero eventu desperans sponte sua in exilum abiit.
Non inepte conjecit Boehneckius quaest. att. I p. 296., Hyperidem, postquam viro illi audaci ae protervo litem intendit eamque obtinuit, Atheniensium oculos in se con- vertisse, ita ut in causa Deliaca creatus sit Áeschine repu- diato. In censu civium Archia archonte Ol. 108, 3 habito expunctus erat Ántiphon quidam e tabulis; ad Philippum profectus, ut Athenienses ulcisceretur, ei promisit, Athenarum navalia se accensurum esse. Demosthenes eum in Piraeeum comprehensum in contionem?) produxit; ut dimitteretur,
!) cf. Dem. VI, 28—37. XIX, 207: à» náoaw v«ic àxxÀnoíwig 00uxic Aoyog yéyoss zttQl vovvow xai xavqyogobrrtog üxovevé pov xal BÁyyovvoc &tl vovrovg (Philocratem et Aeschinem) xai Aéyovrog &vwxovg ovv yonuav dÀjpao, xal ztüvva 7tctQtxa0. và no&yuava vic zt0Àto6 xal Tovte* ovOtic TTw7L0V GxovOY taUv vttiztv ovÓb Owjoc vo OrouG ovÀ. lüntrv favvov etc.
3) Dem. XIX, 159: vr» «c yàg eigrmg» ovg OvrnOérrov. oc Kncyeton- cav ovtot TtÀz» Aiéuv xaà Qwxíov ygdwo,, GAY üvayxacÓOévvoc Q9 vpuàv vo) O.loxgérovc vavva uiv &nzalüwow ygéwos 0^ &rrixQuo 4403»atovg xal vove AOq»eíov OUMILU OUS. etc.
8) Schaef. 1. 1l. II p. 346 sqq. Dem. XVIII, 132: víc y«g judv oux olds «0» &nowyugioOévrva "Avvwpüvva, oc Inayyulautsoc Ditnno và vedo dpnQuouv dg vqv nóÀw jÀO:w, ov laBovrog luoU xtxQuuuévoy à». ITuQaue xal xavactiOoyTog elc av ixxAnotev Bocv 6. fitaxevog ovvoc x«l x:xooyosc etc.
cef. schol. ad h. 1l. Dem. XIX, 209 sq. Suidas s. v. é&4oymnqiuodévra,
— 993 —
perfecit Aeschines neque tamen poenam effugit; senatus enim Áreopagiticus re intellecta comprehendit hominem mortique addixit. De tempore, quo hoc factum sit cf. Droysenum in diar. stud. antiqq. a. 1839 p. 119. 817.
Erat lisimveterata inter Athenienses et Delios, utris reditus fierent propriumque esset templum Apollinis Delii; recepto Philippo in Ámphictyonum numerum Phocensi bello finito ad foederis socios judicium detulerunt Delii sperantes fore ut Philippus, e cujus voluntate totum pendere haud ignorabant, Sibi adjudicaret templum. Hac de causa Aeschines, quem summo honore apud regem esse haud ignotum erat, electus est à populo Atheniensi, sed rejectus paullo post ab Areo- pagitis, seu quod offenderent in auxilio ab eo Antiphonti lato (cf. Philostr. vitt. soph. I. 18, 4) — quamquam inter utramque rem temporis aliquid interfuit — seu quod eum regis favorem pluris facturum esse censerent, quam populi voluntatem. Id unum constat, legatum esse Hyperidem et quamquam de eventu orationis nihil traditum est, tamen coniici potest, eam non caruisse felici eventu, cum Ol. 111, 2 Deli templi dominos fuisse Athenienses appareat e. C. J. gr. ed. Boeckh. n. 159, si modo haec inscriptio Euaeneto archonte facta est. cf. Boeckh. act. acad. Berol. a. 1834 p. 20.
Eidem fere tempori vel paullo superiori tribuenda est Hyperidis oratio zoog Oc«ocíovg cf. Kiessl. l. l. p. 216 sq. Schaef. 1l. l. I p. 135. 6. Disceptabant Thasii et Maronitae de Stryme oppido, Thasiorum colonia, et Athenienses una cum Thasiis repentino impetu hoc oppido potiri studuerunt, sed vano conatu hoc aggressi sunt. Jure vituperat Boeckh. act. acad. Berol. a. 1832, quod Athenienses, qui paullo ante
Din. I, 64. Plut. Dem. c. 14. Boeckh. act. acad. Berol. a. 1832 p. 21, a. 1834 p. 12sqq. AÁntiphonte non commemorato repudiatum esse Áeschinem narrant Apollonius prooem. in Aesch. p. 14, Ps. Plut. 840 E 850 A, Phot. cod. 266. De Aeschinis oratione Deliaca cf. Boeckh. act. acad. Berol. a. 1834; eam editam, licet non oratam esse contendit Vaterus in Jahn. annal. a. 1850 p. 100 sqq.
— 94 —
classe Maronitas defenderant, subito causa non data in hostium partes abierint (Dem. L, 18 sqq.. E Kiesslingi sententia missus est Hyperides, qui Thasios reconciliaret cum Maronitis. Contentionem compositam esse ante Ol. 109,2 apparet ex epistola Philippi [Dem.] XII, 17: xai AoyiteoÓ" 6e GÀoyOv icti .AOwuvaiovg Onctovg uày xoi Moegwvetrac &vayxdcci meQi 2 rQUumo OtwxgiOÓ voi AOyotg, ovro)Ug Ó noóc ànà ux ÓweAvoacÜ n, nghi ov duquofiuroUuev etc. Apparet tum maxima floruisse Hyperidem auctoritate summaque gratia populari fuisse, cum tam gravibus lega- tionibus dignus esse haberetur. Cum fere eodem tempore novae discordiae exortae essent inter Athenienses et Phi- "lippum cum propter ancipites quasdam pacis condiciones, tum quod de integro fraudibus a rege se peti intelligerent Athenienses, Demosthenes Polyeuctos Hegesippus ali ad varias Peloponnesi civitates legati abierunt (Dem. IX, 71. 12), ut eas ad societatem ineundam commoverent, neque abhorret à veri similitudine, qnod Boehneckius proponit (quaest. Att. I p. 461, 3), Hyperidem tum ad Chios et Rho- dios profectum ibi orationes Chiacam et Rhodiacam perorasse eosque permovisse, ut Atheniensibus sese adjungerent. Quam- quam incerta est haec conjectura, quod jure monet Sauppius, cum orationes illae etiam temporibus pugnam Chaeronensem insecutis accommodatae sint, tamen adstipulor Boehneckio hac de causa, quod tum Chiorum et Rhodiorum classes una cum Átheniensi auxilium tulerunt Byzantiis.!) Certum est
'*) Frontin. strateg. I. 4, 13: idem (Philippus) cum Cherronesum, quae juris Atheniensium erat, occupare prohiberetur, tenentibus transitum non Byzantiorum tantum, sed Rhodiorum quoque et Chiorum navibus, conciliavit animos eorum reddendo naves, quas ceperat, quasi sequestres futuras ordinandae pacis inter se atque Byzantios, qui causa belli erant; tractaque per magnum tempus postulatione, cum industria subinde aliquid in condicionibus retexeret, classem per idem tempus praeparavit eaque in angustias freti imperato hoste subitus evasit cf. praeterea, quae Dem. IX, 71 post verba ixxéunop:v ngécflg & m. rec. in marg. X adscripta sint;
— 95 —
paullo post Hyperidem, cum Byzantii à Philippo obsessi auxilium peterent ab Atheniensibus, trierarchi munere functum esse et eodem anno, quamquam trierarchi per duo proximos annos exempti erant liturgiis, choregiam praestitisse in magnis Dionysii r4» &AÀwv» Asrovoyleg m&ong e&qteuuévov Ps. Plut. 848 E.') Philippus indignatus, quod Byzantium urbem fortiter ab Atheniensibus eorumque sociis adjutam obsidione capere non potuit, vehementer occasionem exspectavit poenam ab Atheniensibus repetendi. Hac in re adjutus est ab amicis; Aeschines fuit, qui turpiter ficto pietatis religionis- que studio bellum contra Àmphissenses, quod agrum Cirrhaeum Solonis aetate Delphico templo dedicatum colerent, conflavit et ad Philippum imperium detulit. Thermopylas transiit Philippus, vicit exercitum, quem auxilio miserant Athenienses, Amphissam urbem expugnavit. Philippum hoc bellum suscepisse non ut jussui Ámphictyonum obsequeretur, sed ut libertatem opprimeret Graecorum, apparet ex eo, quod Elateam occupavit. Quod cum Athenas nuntiatum esset, summa fuit consternatio cf. Dem. XVIII, 169 sqq. Diod. XVI. 84 sq.?) Postquam Demosthenis arte et eloquentia Thebani quid usui esset edocti rejectis prioribus inimicitiis societatem inierunt cum Atheniensibus et bis feliciter pugnatum est (Dem. XVIII, 216) rogationem ad populum tulit Hyperides, ut ei corona
naü»rayo), slg Mlthonovvgoov, ci; "Poóov, celg Xíov, óg faocién Aéym etc. [Dem.] XII, 6: z«eoic voévvv eig vovvo nagavouíag áqiyOc xai Ovoucvetuc dove xal zmQoc vov liígog» ngéíofkug dneovdAxove etc. Aesch. III, 238 cf. Schaef. l1. l. II p. 451 legati a rege Persarum nihil impetraverunt, negavit llle argentarium auxilium daturum se esse; aliter Ps. Plut. 847 F 848 E.
!) cf. C. Fr. Hermanni antiqq. I. $. 162, 16. Boeckh. de inscr. nav. p. 175 Schaef. 1. 1l. II p. 481. 1 monet etiam de choro ''hargeliis ducendo cogitari posse.
*; Quod Apsines narrat Hyperide rogante summam reipublicae com- missam esse Demostheni, id nihili faciendum est. rhet. gr. IX. 468 W: "Tn:ge/ógg yoéwac In&ce uovo yosroOo« cvuBovio zhnuoaO£ve, i» Eleveto óvroc GiA/nnov, tiva yodges xal ooovga» avvQ Ouorva:,
— 96 —
aurea decerneretur magnis Panathenaeis (Hecatomb. Ol. 110, 9 d. tert. mens. Aug. 338); intercessit quidem Diondas, sed meocvouwv accusatus ab Hyperide quintam suffragiorum partem non tulit. cf. Dem. XVIII, 222. Ps. Plut. 846 A 848 E.
Sed mox vertit belli fortuna; apud Chaeroneam (VII. d. Metageitn.) profligati prostratique sunt Athenienses eorum- que socii; admodum vere dicit Lycurgus c. Leocr. 50: &uc y&o ovroi rs TOV (Mov u:tüAÀabav xoi rà TZ; EAÀdOog eig ÓovAelav uerénsaey: avveraq yag TOig TOUTOY OUpGOLV 5 vov &ÀAÀAov '"EAAnvov àsvÓsotoe cf. Justin. IX. 3. Demo- sthenes interfuit quidem proelio, sed nullam inde tulit laudem; quod non interfuerint Hyperides et Lycurgus, irridentur a Luciano paras. 42: xei '"Ymeostóno uiv xot Jvxovoyog ovà' éigÀÓ ov, xAÀ' ovóà 0Awcc éróAuncov uixoOy £Eo nopoxiwot tuy TvÀOV, GÀÀ PvrewiÓtou xdÜmvro mop ovrog 5: "oÀiopxoUusvos yvouióux xci mpofovAcevupata OvvttOvtsg cf. Lyc. in Leocr. 37. Sed nihili faciendum est hoc oppro- brium; domi remanserunt hic, quod redituum publicorum &dministrator, ille, quod senator erat (Schaef. 1. 1. II p. 531), praeterea ,clade nuntiata Hyperides nequaquam communem salutem desperavit' cf. Rabii comment. p. 6. Psephisma, quod tunc tulit Hyperides, omnium quaecunque pro re publica et dixit et fecit, cum gloriosissimum, tum prudentissimum non immerito est judicatum ; suasit enim, quae vetita quidem multis legibus, sed necessaria erant et optime conveniebant temporibus. Rogationis illius partes diversis locis dispersas diligenter composuerunt viri docti:') zzv flovAcv rovg mw:vra-
J) Kiessl. l. l. p. 190 sqq., Blumius exc. I ed. Lyc. or. in Leocr. p. XVII sqq., Boehn. quaest. Att. I p. 544 sqq., Saupp. or. Att. II p. 280—282, Schaef. 1. 1. III, 9 sq. cf. similem Themistoclis rogationem ap. Andoc. I. 107: vov:gov Ó s»íxa Baaueog nsOTQurtvorv PnÀ viv "ElÀlaóa, yvovtg vóv cvugqogüv và» imovoOy vo uéycOGoc xal vq» naga- extv?» voU fluciléog lypvocuv vovg vé qvyovrag xoavadécaGÓan, xai voUg &v(uovu; imvíuovg motions. xal xowny» vy» vt covuoíav xal vovg xiuvÓvvouc "owjcucÓOa, cf. $. 73 et Scheibii comment. de convers. rerum public.- oligarchicis p. 36. diar. stud. antiqq. a. 1842 p. 201 sqq.
— 91 —
xociove xatefletvew elo ITeugouc yoruaetivcav nol qvAaxtc roU llsgouéog àv Toig OnAou £óoáe xol modrrav Ówoxev- ecuiívgv ó r. &v Ooxá vo npe cvugégov sivo (Lyc. in Leocr. 87) cviy' ópgav 5v róv O5uov'yngucuevoy ro)c uiv ÓovAove iAevÜécgovg, vovg ÓàB Bévovg d Omvoiovg, Tovg Ó' dripovg éruripuovg (ejusdem or. $. 41 cf. [Dem.] XXVI, 11. Syrianum ad Hermog. W. IX. 707. Dion. Chrysost. XV. 21 p. 542 R. condicionem, qua hoc faciendum esse proposuit, affert si mooUf*" o noÀsuog etc.) — meióeg xci yvvaixag xal t& yonuero t€ rt iepG xoi TG Ó0i€ stg TOV llego &noOécOo, (Ps. Plut. 848 F. Hyp. fragm, 36.) Praeterea ab incolis Ándri Cei Troezenis Epidauri auxilium petierunt Athenienses cf. Lyc. in Leocr. 42. Din. I, 80 neque displicet Boehneckii conjectura (quaest. Att. I p. 664), tum Hyperidem Cythnum insulam adisseibique KvO'waxrv orationem perorasse. Tanta fortitudo, tantus patriae amor admirationem et metum concitavit Philippi victoris; itaque prudenti usus moderatione lenes Graecis, exceptis Thebanis,!) proposuit pacis condi- ciones, ne Graecorum animos prorsus à se abalienaret ac potissimum ne Áthenienses ad summam desperationem adducti in bello perseverarent. Ilyperidem propter celeberrimum hoc psephisma sepevopgov accusavit Áristogiton, nefarius iste sycophanta, sed inferior descessit; confessus est Hy- perides leges se violasse, sed excusationem sumpsit e periculosa reipublicae condicione, qua non quid per leges liceret re- spexerit, sed unde auxilium et salus veniret; tenebras oculis suis offudisse arma Macedonum et acceptam apud Chaeroneam cladem hanc fgationem scripsisse, dixisse fertur cf. fragm. 30. 31. Pace lenibus condicionibus composita eorum plurimum valuit auctoritas, qui partes sequerentur Philippi ac potis- simum Demadis &ore mezowxótog t5v sigrvgv (Dem. XVIII, 285); quid? quod ausus est is rogare, ut Euthycrates, cui propter Olynthum proditam infamia illata erat, émuriutag
!) Justin. IX. 4. Diod. Sic. XVI. 87.
— 98 —
et 7ooEsviag honore ornaretur. Sed exstitit acerrimus hujus decreti impugnator Hyperides; zegoevóuov eum accusavit, aliud decretum protulit, quo acerba cavillatione!) ea con- gesserat, quae ab Euthycrate in rempublicam Atheniensium commissa essent cf. fr. 70. Concludi potest e fragm. 80: AAxiuayov xa Avrinorooy A40 nvaiovge xai goSévovg énoujca- L&O«, fere eodem tempore vel paullo posteriore Demadem hanc rogationem tulisse, quo Ántipater et ÀÁlcimachus civitate et mooíevig donati sunt; ante mortem regis peroratam esse orationem Hyperideam apparet e fragm. (9: ore và Gino Gvugégovra xci mocrtet xal Aéyew. — Videntur Hyperides et Lycurgus conjunctim Demadem accusavisse. (Saupp. or. Att. II p. 262).
Per idem tempus Philippus omnium civitatum legatos Corinthum evocavit, ut ibi pacis lex universae Graeciae (cwvÓnxow smit t9 xowte sto5vue) constitueretur; soli Lacedaemonii legatos non miserunt, ut Justini verbis utar (IX. 5) ,servitutem, non pacem rati, quae non ipsis civita- tibus conveniret, sed a victore ferretur. Decretum est, ut terra marique Graecorum imperator esset (Polyb.IX. 33: wg eVEQyétgv Ovra rüg EÀAaÓ0og xol xorG y5nv a)rov (sc. Philippum) sysiuóve xoi xerdG OaAattav cAovto m&vreg cf. Diod. Sic. XVI. 91 Plut. vit. Demetrii c. 25 Schaef. l. ]. III p. 51. 3) et Graeci una cum eo contra Persas bellarent ad ultionem ab iis exigendam propter ea, quae in ipsos impie fecissent, cf. Cic. de rep. III c. 9, de vera expeditionis causa Polybius exposuit III. 6, 12. Tradit Syrianus rh. gr. W. VI p. 708: zoAeuovau stoog &AXTAovg BoeatAeUg xoi Dinos. 7Xov ngéG(sc mag éíxatípov megi ovuueytag xoi 4uuo- cÜévgg uà» facis cvuuaysv xsAcv&, 4ioyivngg óà Q- Aims: TQurÀ: Ó? ovrwg croqowouéyov mgl ovuuayiec
!) Plut. praec. rep. ger. c. 14: «í à? àoijop/a. voig moÀwriuxoig 5x ova 7tQÉnovOuw. ogu Óh và nmgóc Aioyívy» vnÓ ZfmuoaOévovg ciQnuéva xai và nQoc Tovro» vx ioy(vov xai mülw à mngóc Zfpudóm» yéypagev *Tasoetónc.
— 99 —
éxaríguy yvwuag '"Ymsgeióng yodqet u5yó. éréoo ovupegstv. Quam narratiunculam rhetoris commentum esse' arbitratur Rabius].l.p.8; fortasse Syrianus falso ad Philippi tempora rettulit, quod ad Alexandri primordia regni referendum est cf. Schaef. l. l. III. p. 106. 2 Justin. XI. 2: nuntiatur (Alexandro) Áthenienses et Lacedaemonios ab eo ad Persas defecisse auctoremque ejus defectionis magno auro a Persis corruptum Demosthenem oratorem exstitisse. Aesch. III, 289 sqq. 156.
Subito nuntius perlatus est Athenas Aegis interfectum esse Philippum et cum paullo post etiam Alexandrum in proelio Illyrico cecidisse!) rumor increbresceret, Thebani seditionem fecerunt Cadmeamque oppugnaverunt; permultae civitates auxilia miserunt. Sed superstitem esse Álexandrum, mox testis fuit miserrima Thebarum destructio, qua tantus totam Graeciam invasit terror, ut copiae singularum civitatum statim domum redirent. Ab Atheniensibus postulavit rex, ut oratores et duces, quorum fiducia tam saepe rebellassent, sibi dederentur cf. Justin. XI. 4, 10. De horum numero et nominibus jam veteres scriptores non consentiunt. Ido- meneus et Duris Plutarcho teste (vit. Dem. c. 23) decem postulasse regem tradiderunt, idem vit. Phoc. c. 9: Óéxe ty moÀwuuv dtowrobvyrog AAc&avóoov cf. Diod. Sic. XVII. 15: TOvG &EeiT00OVTaQ TOV QnróQuv Ófxa toUg xaT avTOU ntemto- Avrevu£vovg etc. Suidas s. v. "MvrinorQog —- jjtes ToUG Ócxa Óntog«g, oUg étíé0ocav LMÓnvoio, 4duuocOévgv 'Ymepstómv -dvxoUgyov lloAvevxrov "Egialrgv Opgoovfovioy Xagnure Xopió"uov 4wuriwuov IHorgoxAéo [Kooovógov]; sed hosnon
!) Arrian. I. 7, 2 sq. — «veOwyxévos IAAéfavOgov loyvgitogevov. i» JÀÀupéoag xal ydQ xal noÀóg 0 Aoyog oDvog x«i neQ& moÀÀov dgoíta, OT. vé YyQovov Gnj» oux OÀ/yov xai ott ovÓsu(a yytÀéa naQ aUToU &Qixro. cf. Aelian. v. hist. XII. 57. Ps. Callisth. I. 27, 1: grege Ó? yevouévnc oTi TéÜvnxtv iy vQ zoÀéug -diézavógoc 0 flaciieog Aéyeros Ovv ZfquooQévgc tgovuav(u» Two &vOQunov dojyayey elg aqv ixxAgotas, xal vwa IA9syotov iugauxévo, aUvÓ? Aéyorra xuputvov Alétavógov.
— 80 —
potuit postulare Antipater, quum nonnulli eorum Lamiaci belli tempore jam decessissent de vita; errore ad ÀÁntipatrum transtulit, quod de Alexandro narrandum erat; idem fecit Suidas s. v. /yuooOév5yc; pro JlargoxAéo scribendum est MowoxAéa. Eosdem Thrasybulo omisso Arrianus affert I. 10, 3. Octo tantum nominaverunt o£ ztAezaTo:t xoi Óoxuuora- TOL t&y gvyypog;éov teste Plutarcho (vit. Dem. c. 23) et quidem hos: ZngooOévgv IloAvsvxvov "EquaAtg» 4vxovoyov Moigo- xÀAéa duuova KaÀAwOtvgv Xagiónuov. Unusquisque con- cedet, permirum esse, quod Hyperides et Chares desint in hoc indice; ego quidem pro certo habeo, postulatum esse Hyperidem a rege, cum ei ignotum esse vix posset, acerri- mum bellandique cupiditate flagrantissimum adversarium Philippo fuisse et ipsi esse Hyperidem. Repugnatsibi Plutarchus, cum hoc loco omittat Hyperidem, quem vit. Phoc. c. 17 in postulatorum numero nominat. Contione convocata, qua de Alexandri postulatione ageretur, pro strategis oravit Hype- rides (Ps. Plut. 848 D. Phot. bibl. cod. 266.), Phocion iis, qui exposcerentur, Lei filias et Hyacinthidas imitandas esse dixit mortemque pro patria petendam (Plut. vit. Phoc. 17); meditata oratione (Diod. Sic. XVII. 15) Demosthenes populi misericordiam concitavit, ita ut eos non tradendos esse decerneret. Jure laudat Liv. IX. 18: adversus Alexandrum Athenis, in civitate fracta Macedonum armis, cernente tum maxime prope fumantes Thebarum ruinas, contionari libere ausi sunt homines. Demades et alii legati sunt, qui pro viris illis deprecarentur (eqtve: óeopevos rv OQpy5v roig &ÉourgO'siov Arrian. I. 10, 6). Justinus (XI. 4, 12) narrat: eo res deducta est, ut retentis oratoribus duces in exilium agerentur, qui ex continenti ad Dareum profecti non medi- oere momentum Persarum viribus accessere. Non consentit cum eo Arrianus l l, qui Charidemum tantum in exilium missum esse tradit; sed perquam probabile est praeter Charidemum etiam alios duces urbem deseruisse et ad Persas se contulisse cf, Boehn. quaest. Att. p. 650 sqq.
— 81 — .
Ol. 111, 2 (334) bellum in Persas suscepit. Alexander; paullo post videtur triremes postulasse ab Atheniensibus, sed refragati sunt oratores, Ps. Plut. p. 448 D: xoei spl — TV argo tyón Qv dire. AO nvalov awreime (sc. Ymegetóng) xai TtéQi TOv rQunotv. cf. p. 847 C. Arrian. II. 2, 4. Schaef. ]. 1. III p. 160.
Fere eidem tempori assignanda est Hyperidis oratio "epi vov EvVflovAov ówpeo»v. Eubulus Anaphlystius mortuus est ante Ol. 112, 3 (330) cf. Dem. XVIII, 162: 4gioroqovra xui EvfovAov — ove oU Luvroag uiv — xoAaxiwv sagnxo- AovO cic, TéD Vet v Ó oUx ata Dave xov1)y0g&v. Boehn. quaest. Att. p. 604. Schaef. l. 1. I p. 190. 1; post ejus mortem contro- versià exorta esse videtur, num liberis ndem, quibus pater ornatus erat, concedendi essent honores; Hyperides eos abrogandos esse censuit. Boehn. l. l. putat, decretos esse honores mortuo Eubulo, de quibus Hyperidis egerit oratio, quod ferri non posse contendit Sauppius ob vocabulum, quod est Ówepesam.
Ol. 112 (332) Callippus Atheniensis corruptis pecunia iis, qui concertabant, reportavit Olympiae victoriam; quod cum palam factum esset, multam irrogavit Eleorum populus Callippo, quam Athenienses perinde ac victorum laudes et honores sibi vindicabant, solvere coacti erant. Missus est Hyperides, qui Callippum defenderet judiciufnque tolleret, sed caruit felici successu ejus oratio; etenim nihili faciendum est, quod Ps. Plutarchus dicit x«i évíxzgos, cum intelligamus e Pausan. V. 21, 5b una certe Olympiade exclusos fuisse. Athenienses a celebrandorum Olympiorum communione, donec Delphici oraculi auctoritati obsequentes poenam solverunt. Kiesslingio xol ivíxgos a librarü negligentia profectum esse videtur, qui cum saepius in recensendis orationibus additum esse videret, quem eventum orator habuerit, contra veritatem mutavit xei évíx5os; conjecit (l. l. p. 209) xal wwxnoos Callippus non solum corruperat. rovg €vreyw?tovuévovg, quod ipsum per se turpe et criminosum fuit, sed per foedam
, — 82 —
istam largitionem etiam victoriam reportaverat; crimen igitur duplex quodammodo fuit'. cf. Pinderi comment. de pentathlo Graecorum p. 31. 118 sq. Neque vero locum hac ratione Sanatum esse censeo; victoria per se ipsa non potest crimini
dari Callippo, quod etiam Kiesslingius sensisse videtur ,crimen -
duplex quodammodo' dicens; exspectaretur gO'tpgavro TOv &yova uxnoai. Nihil mutandum esse arbitror; auctor vitt. X oratt, qui non semel aliorum falsas opiniones attulit, xci éyixnos scripsit, quod in fonte, unde hausit, haec erant.
Eidem fere tempori tribuit Comparettius (ed. or. pro Eux. p. 44 sq.) orationem pro Euxenippo habitam (cf. Constantino Maes-Canini p. 8. Blass. XXXVI.), qui diligentissime in disser- tatione editioni praeposita de ejus argumento disseruit.
Quum proximis annis fame summaque annonae caritate vexarentur Athenae, cf. Dem. XVIII, 89. XXXIV, 38 sqq. Boeckh. de oec. Áthen. I. p. 124 sqq. etiam Hyperides in eo numero fuit, qui ut mederentur inopiae frumentariae, pecuniam contulerunt cf. Boeckh. de inscr. nav. XIII c. p. 442: 'Ymegetógc 'Aavxinzov KoAÀAvrssg xorífaAs TO &Àovv [| Gmoóéxroig toig éml Xognuroc Goyovtog (Ol. 118, 3), và ó? ÓwxAoUv vmeygoweato stg tà Ocutwvexd xo rd émióó0wuue xarà TO wrnüqucua roU Óruov. Huc pertinent eliam orationés umàg XaigeqiÀov rtg) vOU ToGQíyovc, qui Demosthene suadente in civium numerum receptus erat propter salsamentorum, fortasse etiam frumenti invectionem cf. Din. I, 43. Bergk. ad Andoc. Schilleri p. 155 sqq. fragm. 193 souiignr5üe. Admodum probaliter conjecit Sauppius postulatum esse videri a sycophanta quodam, quod salsa- menta portorio non soluto vel legibus atticis de importandis et vendendis mercibus alio modo migratis invexisset et ven- ditasset, eumque defendisse Hyperidem.
Proximo anno, cum propter latrocinia maritima Tyrrhe- norum de colonia in mari Adriatico collocanda ageretur, Hyperides hoc suasit oratione, cujus titulum stegi rfjg
— 83 —
qvAaxig ruv Tuggnvov subtiliter restituit Boeckh. de inscr. navy. p. 457—468. cf. XIV A v. 224 sqq.: Omog Ó à vucoyn TQ Órnpno sig tov &neytm xoovov iunógue oixeia xal cvirOTLOUSUO, Xaà vavotO OU uovV oLxeLov xataOXxevaoO évrog vnaoym qvàaxr émi Tugogvo)g xoi MirwiÓnc 0 olxiwtrüg xal oí &xOixOL &ywOU yorioDt oixeiu xai Lrtuxq xol Tw KEAÀnvwv xoi fegfgcQwv oí nA£ovtsg eig Tijv ÜcAarro» pev &gqoAeiag conAéoci sig aUtuv nÀgciov rO "Ónvaiwey qogovgLov éyovreg xal rà &GÀÀe — ctóOteg Ótu ........ De exitu classis cf. v. 189 sqq.: Tovg Ó? rgujpdoyovg ToU xaDtGTQxOotoag nogaoxevaócw rGg vaUgc émi vOv £ExmAovv tg lMovvvyivi ux» mpO t5; Ócxetuo ioreuévov etc. i. e. d. III. mens. maj. 324 cf. Boehn. quaest. Átt. p. D68. 4 Tyrrhenos diu piraticam exercuisse, docet Servius ad Aen. VIII, 479 et Alexandrum de eorum et Antiatum latrociniis questum esse scimus e Strab. V. 3, 5 p. 232. cf. Arrian. VIL 15, 4. Atheniensium naves mercatorias etiam mare Adriaticum adisse intelligimus e Lys. XXXII, 25: xoi ano- népiog sig Tov .Aópiav 0ÀxcÓo et e fragm. ejusdem or. in Aesch. ap. Áthen. XIII, p. 611 D: ovvw Ó' oi év vo lla- Qauei ÓwixewroL, dare moÀU GoaqaAéateQov ivan Ooxeiv elg rov dógioav mÀstv X; rovto ovufaAAsw. ^
Ventum est ad causam gravissimam, Harpalicam dico. Permuitum jam disputatum est in utramque partem a viris doctis!), utrum corruptus sit;Demosthenes necne, neque tamen ad liquidum perducta est haec res. Temeritatis igi- tur crimen subirem, si obscuram illam summisque difficul-
1!) cf. Eyselli comment., quae inscribitur, Demosthenes a suspicione acceptae ab Harpalo pecuniae liberatus. Westermannum in quaest. Demosth. part. III, p. 109 sqq. Sauppium in ed. Hyp. or. in Dem. in philol. vol. III. Schaeferum l. l. III, p. 291 sqq. Leop. Schmidtii comment. de Demosthenis civitatis regendae consilis in causa Harpalica in mus. Rhen. vol. XV. p. 211—232. Girardum revue nationale etc. tom. IX, 1862, un procés de corruption à Athenes; Rabii diss. de causa Harpelica Olsnae a. 1863.
à
— 984 —
tatibus impeditam quaestionem me explanare posse crede- rem; id tantum meum esse arbitror, quid de Hyperide ac- eusatore judicandum sit exquirere. Harpalus opum regia- rum et tributorum custos Babylone constitutus, cum fide fracta opes sibi commissas in suum usum sumpsisset, aufu- git ex Asia correptis quinque milibus talentum et triginta navibus conquisitis una cum sex milibus mercennariorum militum, simulatque Alexandrum incolumem ex India re- dire audivit. Athenas sese contulit sperans fore ut a ci- vibus, quos liberalitate et beneficiis sibi obligaverat, in fidem reciperetur. Sed praeter spem cecidit res. Athenienses veriti, ne occupare velle& urbem (Din. II, 4: ov 7Zoe9:20' qx«y x«raATWÓusvor triv nóAw), Philoclem unum e decem imperatoribus jurejurando adegerunt, ne eum cum classe in portum invehi permitteret (Din. III, 2: q&oxov xwàv- ce Aonaov sic vóv Iles xoaronisioot, atQotryoc oq" , Vuov éni vrrv Movvvyiav xoi rd vtoQux xegeupororguévog, — xci éTOQX9x0g 0v wuocsv Ópxov utralU roU £Óovg xoi T5v rg«zéb5c). Quapropter Harpalus expositis ad Taena- rum promontorium copiis auxilium implorans Átheniensium una tantum nave advectus et in portum intromissus est. Subito legati venerunt ab Antipatro et Olympiade repeti- turi Harpalum eademque de causa Athenas sese contulit Philoxenus. His rebus summa commutatio facta eft ani- morum; et qui favebant rebus Macedonicis et qui corrupti erant — ne detecta largitione poenam darent — eum tra- dendum esse censuerunt.)) Demosthenes unus adversatus est; decretum tulit, ut Harpalus in vincula coniiceretur ejusque opes in arce deponerentur, donec Alexandri legati eum repeterent. Opes exponuntur in theatro; civis quidam
!) cf. Eysell. l. 1. p. 35: ,Jam quum Athenienses consili inopes haerent et ancipiti sententia fluctuant, oratores ceterique, qui emti pecunia Harpalo consultum voluerant, subito mutatis partibus acriter in eum in-
vehuntur, metuentes illi quidem ne detecto corruptelae crimine justae
legum. vindictae tradantur, civibusque suadent, ut Macedonibus justa petentibus ne adversentur.'
— 85 —
& Demosthene jussus quaerit quot talenta secum Athenas adportasset Harpalus, is septingenta se in urbe advenientem habuisse respondet. Sed dimidiata fere tantum pars super- erat; rogavit igitur Demosthenes, ut iis impune esset, qui sponte sua pecuniam acceptam redderent et Áreus pagus in ceteros, qui accepissent, inquireret. Subito effugit Harpalus non invito Demosthene; is enim, cui haec tota res mandata erat, incuriam custodum non punivit. Tum magis credebatur rumoribus jam antea dispersis, corruptum esse Demosthenem, quamquam quae Plutarchus narrat, postea demum ficta sunt; certe narratiunculam de poculo viginti talentis impleto tum nondum notam fuisse, ex eo apparet, ut jam Sauppius monuit, quod Dinarchus in ora- tione calumniis referta ejus non fecerit mentionem. Magis in dies crevit suspicio, praesertim ex quo Demadem ad- juvit rogantem, ut Alexander in deorum numerum referre- tur. Rex enim, quum ex India revertisset, eo progressus est superbiae, ut à Graecis divinam postularet adorationem singulasque civitates juberet exules recipere exceptis sacri- legis et homicidis!), nimirum nullam ob aliam causam, quam ut domi hi specularentur, num quid contra Macedo- nas novaretur animadversaque deferrent ad Antipatrum. Quibus postulatis Alexander quantopere animos Graecorum exacerbaverit, unusquisque intelliget, qui factionum inter se contrariarum studia per Graeciae civitates quosque tunc sint progressa, secum reputaverit. Demosthenes de his re- bus cum Nicanore egit eique pollicitus esse videtur, si de altero desisteret Alexander postulato, permoturum se esse Athenienses, ut eum adscriberent diis olympicis; oboedien- tes fuisse Athenienses, intelligitur ex Hyp. or. fun. c. 9: qevegov à éé Gv nveyxabouceOQa xci vvv &yewv: Üvoiac
1) Diod. Sic. XVII. 109. XVIII. 8. Curt. de reb. gest. Alex. M. X. 2, 6. Mytilenaeorum de restituendis exulibus decretum est C. J. gr. ed. Boeckh. No. 2166. 9*
— 86 —
uàv dvÓgortoie yiyvouévag épogaàv, ayaÀAuoata 0B xal fo- Lho)Ug xol vaoUg roig uàv Üsoig mueAGg, toig 08 &vO wor énuusA!g avvrsAovucvo etc. Demosthenes ut calumnias in- firmaret, rogavit, ut morte puniretur, si acceptae pecuniae crimine teneretur. Din. I, 61. Hyp. in Dem. c. 275; nihi- lominus Áreus pagus re cognita inter eos, qui dona acce- pissent, Demosthenis quoque nomen detulit. Decem accu- Satores electi sunt, in eisque is, qui permultos annos ean- dem 1n re publica gerenda viam secutus erat et conjunctissime cum illo vixerat, Hyperides. Jam quibus causis permotus accusatoris munere functus sit quaeritur. Sunt, qui ut Demo- sthenis famam tueantur, idcirco de Hyperidis fama detrahant eumque ad depellendam corruptionis speciem accusatoris partes suscepisse arbitrentur cf. Eysell. p. 10.; quae quam inepta sit opinio, luculenter demonstrat Rabinus l. l. p. 6. Monuimus jam antea Hyperidem acriorem Demosthene Mace- donum adversarium fuisse et ad bellum propensiorem; Hy- perides, qui summa constantia et studio consuluit patriae dignitati vel in summis rerum angustiis animum non demisit, nullam occasionem praetermittendam esse censuit, qua ad Graeciam liberandam bellum incipi posset. Venerat Harpalus cum navibus, cum magno auri pondere, cum mercennariis; ab alüs satrapis auxilium exspectari potuit; jure Droysenus hist. Álex. magn. p.532 tum aptissimam bellandi occasionem datam esse contendit. Sed praeciditur haec hominum patriae amantissimorum spes eo, quod Demosthenes rogationem tulit, ut Harpalus in vincula conüceretur ejusque opes deponerentur in arce. Hyp. in Dem. c. 16: za?re o? noopgoy- ca. tQ WUrngicner. gvAAofluv vOv "AomeAor xol ro)g uiv Z,aiovg &navrag nosofsveaD'au nenolnxag wg Ad AéSevÓQov, 0Ux tyovrag GÀÀNv ovOeuíav dmoorpogrv, ro)g Ó? corQc- vL&g, OL &UtOL Cv xov íxóvreg moOg rovrNv tuv Óvvauw, &YO0vTteg TO wonnara xoi roUg OTQoTiOTOg ÓOOUG ÉxXCOTOG GUtGy &byev, voUroUG OULTXVTOGQ OU pÓVOY XexOAUXGG G70- Grijyu. éxeivov vj GvAÀMNwe tà donolov, dÀÀa x«i ......
— 31 —
Qua spe ad irritum redacta fieri non potuit, quin et reliqui omnes Demostheni suscenserent, quicunque pristinam patriae gloriam restitui tum posse essent arbitrati, et Hyperides eum ad Macedonum partes sese applicavisse et defecisse de pristina virtute sibi persuaderet. Sincero igitur patriae amore incensus eum in capits discrimen vocavit, quippe quod obsisteret consiliis laude dignissimis civitatique saluberrimis.!) Id unusquisque concedet, Demosthenis in causa Harpalica agendi rationem admodum dubiam fuisse totam et ancipitem, quodque rogasset ut Harpalus in custodia teneretur ejusque opes servarentur neque ad bellum adhiberentur, et quod Demadem sive incitasset sive adjuvisset rogantem, ut Alexandro divina adoratio concederetur, hinc facile eum in suspicionem adduci potuisse. Ne furis causa urbi bellum inferretur ab Alexandro, Harpalum custodiendum esse dixerat. Sunt qui dicant & reipublicae dignitate fuisse alienum Antipatri vel Olympiadis legatis eum tradere, Alexandro tantum fuisse tradendum, nulli alii. Sed qui explicant illi, quod Harpalus evasit ex custodia non Demosthene invito? fieri non potuit, quin augeretur Alexandri ira hac agendi ratione. Non traditur Antipatri et Olympiadis legatis; eum custoditum iri, donec legatos Álexauder ipse muütteret, respondent Athenienses; per speciem in vincula coniicitur, ut paullo post evadat neque ullam poenam det Álexandro. Objectat quidem multa crimina Demostheni Hyperides, sed multum tamen interest inter ejus et Dinarchi orationem, quum calumnioso isto et inhonesto accusandi genere prorsus se abstineat, ut credi non possit, eum mera mendacia protulisse. cf. Plut. vit. Dem. c. 12: wore — OnoAÀoytety O2 xal roUQ admeyOovouévovg, Ótu moog &vOofov evroig dvÜponov 0 dyov ire xol ydp Aicylvug xal Ynegeióng rouevra vnig a/roU xatüyopoUvreg eiorjxocw. Narrat Hyperides (or. in Dem. c. 5) Cnosionem aliosque
I) Ps. Plut. 849 F. fabulam narrat de libello, in quo crimina multa Demosthenis in se conscripserit Hyperides.
Demosthenis amicos circumeuntes dictitasse, Demosthenem ' adversariorum accusationibus eo adactum iri, ut quae nollet in publicum proferret diceretque se pecuniam illam populo mutuam dedisse ad sumptus ex aerario faciendos. Cujus quidem rei quoniam a nullo alio scriptore mentio facta est, difficile esse conjectura assequi ait Rabius l. l. p. 10: ,quid consilii in viginti illis talentis in usum communem conferendis Demosthenes secutus sit. Nam si munera, quae populo dari solebant, praebenda ex iis censebat, quid erat, quod summa ope de ejusmodi usu taceri vellet? Num forte timebat, ne cives ignominiae sibi illatae puderet, quod ex pecuniis per fraudem ablatis dona accepissent? An Olympiam itinere facto iia iis usus erat, ut Nicanorem vel comites ejus largitione caperet, cum de exulibus urbe arcendis cum iis colloquere- tur? Haec omnia ut occulta et quasi involuta sunt, ita nequicquam conamur aperire.
Demosthenes victus ac L talentis condemnatus est, quae cum solvere nequiret, in carcerem deductus hinc clam evasit. Plut. vit. Dem. c. 26: megeaóoO:sg sig to Osouotwaouov eicyvvg rfjg eiríag qacl xci Óv aoÜévauev roU copcrog, ov Óvvauévov qépetwv TOV sigyuov, aztoÓg&va, roUc uiv Àa- Üovre, tüv à) AaO:iv iÉovoiav Oóvrov cf. Ps. Plut. p. 846 C. Maxim. Plan. schol. in: Hermog. rh. gr. V p. 496 W. Neque vero exsul neglexit res domesticas; certe auctor epistol. III. eum per litteras pro liberis Lycurgi deprecantem facit; etiam Hyperidem eadem de causa egregiam orationem perorasse constat, vmip tí zvxovoyov szoiówv cf. Ps. Plut. p. 842 D.
Restat, ut paucis de bello Lamiaco exponam, quod bellum diu clam paratum erupit demum Alexandro mortuo. Perop- portune cecidit, quod VI milia mercennariorum, qui ipsius Alexandri ductu in Asia proeliati cumque coloni fieri nollent (Pausan. I. 25, 5.) à rege dimissi in Taenaro promontorio tum consederant. Hos igitur Athenienses per Léosthenem, virum non minus rei militaris peritum, quam patriae amantem mercede conduxerunt (cf. Hyp. or. fun. c. 6: xoi $ewxnov
— 389 —
này vou ovatraayuevog etc., Pausan. VIII. 52, 5. Diod. XVII. 106. 111. XVIII. 9.), auctore ut videtur Hyperide, qui hunc exercitum dimittere dissuaserat cf. Ps. Plut. p. 848 E. Interea rumor Athenas perlatus est, repentina morte correptum esse Álexandrum. Quo rumore arrectos animos civium patriae amantium magis etiam concitavit Hyperides gravissimis verbis hortatus, ut tandem aliquando quicunque arma ferre possent convocarent neque quidquam praeter- mitterent, cum non modo de Áthenarum libertate, sed etiam de cunctae Graeciae salute ageretur. Solus Phocion operam dedit, ut cives à bello incipiendo deflecteret; is enim nimio civium suorum contemptu imbutus ipseque ab eorum mollitie alienissimus nullo incitamento eos ad veterem gloriam recu- perandam compelli posse persuasum habuit, eoque pacem unicam salutem esse ratus belli suasoribus continenter ad- versabatur.!) Sed postquam certus venit de regis morte nuntius, Leosthenes una cum Aetolis Doriensibus Locren- sibus Phocensibus Thermopylas occupavit ; qui principes erant factionis popularis, legem tulerunt, ut CCXL naves aedi- ficearentur, omnes cives infra annum XL aetatem agentes
4———————
!) Utrumque orationem perorantem facit Dexippus, C. Muelleri fragm. hist. gr. III p. 668—070. cf. Saupp. philol. supplem. vol. I p. 55 sqq. Ps. Plut. p. 849 E tradit Hyperide rogante coronam decretam esse Jollae, Antipatri filio, a quo veneno interfectus esse dicebatur Alexander, sed falsum hoc esse demonstrat Kiessl. l. 1. p. 147.
3) Diod. Sic. XVIII. 10: — fygeva» wrg«pnua Tjc xowig vàv "EAAa- óonv dvOsgíuc qQovríca, vov Ozuov xai vàg uiv gQgovgovuévag 7t0Àtg BlevOegOGo,, vaUc Óà naQaoxtvácos, vevQnoeue pà» wu vovoeg 0? o, ovoa- vevtOÓa, Ó0à navrac 4dÓqva(ovc vous uéyQu; évàv uw xai y p» qvÀàg viv Mvnxrv napaqvidvrewv, vàüc Ó? U ngog vovg vntQoolovc ovoevtéeg Evoluovg sivat, Bixnéj was dà ztgéofleig vovg ànclevoouévovg vàc "EAAqv(óag zoÀeug xe Oiddfavrac Ovu xal ngóvegov uiv ó OQuog vt» ElÀdÓóm zücav xowyv svaw. nuroídn xgívov vov * EAujvov, vovg àni dovit/q ovgcvcvcauévove BagBapouc THvvuTo xatà Qálavra» xul vOv otrvoat dé» vniQ vic xowüg vov EAÀgvov cwruoéoac x«i Gujuuct xoi yonpacw xai vavol ngoxwóvvevar, cf, Boeckh. de inscr. nav. p. 75 sqq.
— 40 —
cogerentur eorumque septem tribus in hostium fines profi ciscerentur, tres ad ipsam Atticam defendendam domi mane- rent. Àd Peloponnesios legati missi sunt, qui eos ad societatem ineundam commoverent nec caruit haec legatio successu. In legatorum numero fuit Hyperides eisque Demosthenes tum exul adhuc sponte sua se adjunxit. Qui cum praeclarum pro Graeciae salute apud Peloponnesios interposuisset stu- dium, et ipse mox ab Atheniensibus in integrum restitutus est et Hyperides in gratiam cum eo rediit. Non multo post accidit, ut in oppugnanda Lamia Leosthenes telo ictus caderet. In memoriam ejus orationem funebrem summis per totam antiquitatem laudibus celebratam Athenis Hyperides habuit.) Hinc vero verti belli fortuna Graecis coepit, mox- que finem imposuit Graeciae libertati victoria ad Cranonem ab Antipatro reportata. Tum pacem petentibus Atheniensibus Antipater ut oratores sibi traderent, qui concivissent bellum, imperavit. Itaque Demosthenes Hyperides Himeraeus Aristo- nicus alii ex urbe profugi, quum in judicium vocati non venissent, Demade rogante absentes capitis damnati sunt. Plut. vit. Dem. c. 28: 0 ó5uog evrüv Ówcvarov xoréyyo duucóov ypcwevrog cf. Àrrian. ap. Phot. bibl. cod. 92 p. 69 Bk. Schaef. l. 1l. III p. 356. 2. Ab Antipatro consti- tuti sunt venatores quasi exulum (gwvyoóoOnoo:), qui per oppida peregrinantes viderent, ne quis eorum Macedonas aufugeret (Polyb. IX. 29) quique eo insolentiae furorisque processerunt, ut vel a deorum simulacris eos abriperent. Demosthenes ne vivus in hostium manus incideret, veneno sumpto sibi ipse mortem conscivit; Hyperides aliüque vi e
1) Diod. Sic. XVIII. 18: vegévvoc (,fto00£vov;) fjoeixóg di& vi» àv vQ noÀéue Óofav o uiv Ojuog vàv MOqva/ov vóv invcáguov Inaiwov sinciw ngoGévaEev "T'nege(órn vq nowvevovve vàv Qqvooov tij voU Àoyov Ónvovgus xai vj xavà và» Maxidovov GlÀorgiotwr, etc. Ps. Plut. p. 849 E: ?xo- »oyn3s 0? xai jiuoÓéve, toU "lauiaxoy noÀéuov, Plut. de amor. fratern. 15 p. 486 D: oi à? Bío« xgajievoe Qiaqpogois — avyegyoUow dAÀAgAosg u&À- Ào» óg — 'Tnege(Ónc xol 21tu080£vgc.
— 41 —
templo abrepti Cleonas Argolidis!) tracti sunt, ubi Hyperidem nono die Pyanepsionis occisum esse narrat auctor vitarum X oratorum. Six vixit, sic mortuus est Hyperides, ingenii vi, fortitudine, constantia, sincero patriae amore, animo a largitione invicto, non defesso publicae salutis studio unus e praestantissimis, quos tulit aetas.
DE NUMERO ORATIONUM HYPERIDEARUM.
De orationum numero ab aliis alia traduntur. Ps. Plut. p. 949 D, quem Photius exscripsit, LXXVII orationes, qua- rum LII genuinas esse censet, Suidas LVI Hyperidem habuisse tradit neque vero cum Bernhardyo quidquam in his mutandum est, cum utrique non eodem auctore usi semel tantum con- gruant Lycurgo XV orationes tribuentes. Studemundus in diario, quod inscribitur, Hermes' a. 1867 p. 434 sqq. sex affert indices, in quibus orationum ab oratoribus atticis ha- bitarum numeri perscripti sunt eosque inter se consentientes. Secundum hos igitur CLXX orationes Hyperidi tributae sunt antiquitus.) Harum orationum ne dimidia quidem ex parte
1) Plut. vit. Dem. c. 28: o$voc ov» o Woyí«g "Tutegeóq» uiv vo» Qrvoga xoi guovosixov vov IMMagaoviov xoi và» Zfnustgíov voi Galygtoc &Ótlqóv "Ipegaioy dy Alyévg xavaquyorvac àni vo Aixtiov àánoonáoas Incuwpev sig Kleuvác ngog "riénavgov: xáxei Ou OdQnaoav, "Tncge(dov 0? xai vijy yAovray PixvunOxves Àéyovow. De excisa Hyperidi lingua jure Plutarchus, ut videtur, dubitat; ficta est haec fabula ab eis, quorum intererat in- jurias a Macedonibus Graecis illatas cumulo augere. Secundum Hermippum Hyperidi in Macedoniam ducto excisa est lingua ejusque corpus, post- quam aliquamdiu inhumatum jacuit, per Philopithem medicum in Atticam transvectum ibique ab Alphino, Hyperidis propinquo, sepultum est. Ps. Plutarcho Corinthi — non Cleonis — inter tormenta quaestionis linguam sibi dentibus praecidisse ipsum Hyperidem probatur; nihilo tamen secius primam, quam Plutarchus tradit, narrationem non ignorat. p. 849 C cf. Plut. vit. Phoc. c. 29. Pausan. I. 8, 3.
?) Sauppius, cui tantum schol. ad Aesch. II, 18 notum erat, ibi o Scribendum esse censet pro go'.
— 49 —
supersunt tituli; praeter quattuor in Aegypto repertas ora- tiones LXVII tantum inscriptas in editione sua enumerat Blassius. Addi possunt aliarum trium tituli, quarum Hy- perides in Euxenippea mentionem, facit. Discimus e c. 206, fuisse eum inter decem causae patronos, quos Polyeuctus ab Alexandro Oeensi accusatus ex Áegeide tribu postulasset; dixit igitur vnip lloAvsUxrov poc ÀétovOgov 10v iE Otov.) Narrat Hyperides c. 35., quum Athenienses Jovis Dodonaei jussu Dionae simulacrum exornassent, id graviter ferentem per litteras cum populo expostulasse Olympiadem, quod Molossia, ubi fanum illud jaceret, sub sua dicione esset et imperio, sed bis se ipsum in contione demonstravisse legatis, praeter rationem criminari Olympiadem civitatem Atheniensium (Adyoe 8' moog rovc 'ÜAvuzia0o0c notos); quamquam dubitari potest, num editae sint hac orationes, .id quod Schaeferus monuit de orationibus zegi rv orQo- rqyov et msgb rOv Towjoov, in Diopithem et Philocratem. Non omnes, quae Hyperidis nomen prae se ferunt orationes ab ipso hoc oratore compositas esse, sed plures earum aut spurias esse aut dubiae saltem auctoritatis et veteres jam observaverunt et recentiorum nemo est qui nesciat. Suspectae sunt orationes X. XVI. XIX. XXII. XLV., etiam ad LV ap- posuit Sauppius &£ yv5o:og nescio qua causa permotus. or. XXXV. xarà Meótov nopgovouov Glaucippo Hyperidis filio
1) oz Aetévógov vo) 25$ Otov ita papyr. corr. quae prim. man. Scripta sint, non satis certo distingui possunt. Adnotat Babingt. ,the last four lettres (post éyàve« in fine versus) seem to have been vovó; the two first have been cancelled, and 9 has been corrected to z, so as to leave vz; the vz however is repeated after the original line, followed by ale. In proximo versu pap. prim. man. SovovÓ:xe ,the interpolated letres are (apparently) «vógvovetow, the first four of which form part of the word 24As&«»ógov. Id quod subtiliter excogitavit Bab., improbat Lavesius (progr. Lyck. 1864 ,de Hyperide.), vov9 videtur ei abbreviatum esse pro rovÓO«vavov, Sov mutilatum pro «£o»; prorsus omissis litteris a man. correctoris supra lineolam appositis e»ógvoveEow in textum restituit voU Üu«rávov div. Quid sit o. é70rv vov Ouravov Gg non intelligo.
— 48 —
vindicat Schaeferus in philol. vol. IX p. 163 sqq. Orationem megl r&y moog Aétavópgov cvvOnxov, quae inter Demo- sthenicas circumfertur, Hyperidi attribuere maluit Libanius, cujus haec sunt verba in argumento orationi Dem. XVII. praefixo: ó à Aóyog wevóeniygoqog tivo Óoxei. oU ydg £ouxe xarà Tr iócav roig GAÀouwg roig roU ZdmuuocÜévove, dÀAÀla TQ 'Ynegeidov yapoxrngos poAAov mgocyogéi, TX Té &AÀa xal Aélsg vwvdg Eye xaT ixcivov n&AÀov sipnuévag 7| vróv 4nuocOévgv, olov vceónAovrog (S. 29.) xol fósAvoev- ceto (S. 11.) cf. Phot. bibl. p. 491. à. 22. Bk.; xeroyéAeoroc voce Demosthenem abstinere contendit Schneidewinus ed. Hyp. or. pro Eux. et Lyc. p. 41., sed estin Dem. or. VIII, 67 rfj — nageoxevi; xarayéAacro ; non autem dixit Demo- sthenes xeraeyéAeorov icti (or. XVII, 15 vo 02 xaraoyeAa- gGTtOrarOY), sed yéAog é&orí cf. IV, 25. XIV, 27. XIX, 72. 282. roof oAtov vocabulum ex Hyp. Or. ztepl tfc qvlaxiic vOv Tugonvov citat Harpocration éx ueraqiopág usurpatum, ad quod prope accedit zoofoAeí $. 25. Sauppius, qui or. Att. II p. 276 alio loco explicaturum se esse promittit, quid de auctore hujus orationis statuendum sit, nondum, quod sciam, stetit promissis. Vindicat hanc orationem Hyperidi A. G. Beckerus ,Demosthenes' p. 265, abjudicat ab.eo Schae- ferus l. l. III p. 192. Reiskius ad Dem. p. 1199 Hyperidis esse censet primam orationem in Áristogitonem, vulgo Demostheni adscriptam; refutata est ejus sententia ab À. G. Beckero l. l. p. 405 sqq. cf Boeckh. de inscr. nav. p. 529 et Schaef. l. l. IIL. app. p. 127. 4. Nihilominus in Reiskii sententiam nuper relapsus est Cobetus Mnemos. V p. 411; quin eo'is confidentiae processit, ut locum illius orationis, qui est $. 11 tanquam Hyperidis xer' Ldowro- yeirovog simpliciter laudaret IX p. 97. ] Aristoteles rhet. IL, 6. p. 1884. b, 13 Bk.: 0&0 ev &y& jj toV Evgwióov amóxguig mp0g roUg Xwooxootovg etc. Ruhnkenius in hist. crit. oratt. Gr. p. 36 (praeposita Frotscheri edit. Rutil. Lup.) 'Ymeoetóov legendum esse censet pro Ev-
— 44 —
outíóov ,nam Hyperides varias pro republica legationes suscepit, non Euripides. Sed jure monet Sauppius or. Att. II p. 216. ,neque quidquam traditum legimus Hyperidem legatum Syracusas profectum esse neque quando fieri potuerit facile aliquis excogitaverit. cf. not. ad Harpocr. p. 152, 7 ed. Dindorf. Oxon. a. 1853 vol. II p. 272. 213. Schaeferus orationes quasdam Hyperidis bis commutato tantum titulo traditas esse censet: or. XLIII xoca 7JIoouwxAéovg et or. XLIV so0g llacuxAéo megh avrióocsog, (contra Sauppius: ,teme- rarium foret credere, orátionem, quae esset moog lleciuxAéo toties per errorem xerc IaocwxAéove dictam esse.), or. XLVII xoarG lloÀvevxtov megi rov Ówwygauuarog et XLLX 5006 lloÀvsvxrov (Boeckh. de inscr. nav. p. 249. posteriorem de re trierarchica habitam esse censet, priorem de tributo censuali, or. XXXVII vzio Sewnov et or. XXXVIII vào AevogíAov cf. fragm. 131. Sed desunt rationes, quibus de dubiis his rebus certum judicium fieri possit. Lavesius l.l. p. 11 fragm. 129 Merayeitvuoy:. '"Yrepeióng vnip JSevinmov ex Harpocratione petitum ad Euxenippeam orationem refert. Speciem quandam habet haec conjectura; facile enim scribere potuit librarius YZZEPZENIIITIOY pro Y7IEPEY 5ENIII- IIOY, quum simillimae inter se sint litterae EP et EY; sed non est Meraoyewtvwov in Euxenippea. Itaque a divinandi arte remedium petivit vir doctus. c. 44: rovro à , c BovAa, vo "t0Qv vtó vv» óuxecrav nooyOàv rov i5eAOOvroc unvóc wg oU) uey&Àov énutvov &&v iot; qrvavrog yap -1vaavópgov — GÀÀ' OÓucg oí ÓuxacTOl oU mgOg TGg TOU Xcet9"yOpov Urocyé- cte dnoflAénovteg, '&ÀAa mpOg tO Oixoiov £yveGgaey tóvov &iyoL TÓ uéroAAov xal rj «Utj Wrüqu tüg re oVGÍOG GÜTOYV é&v dagosiy xoríarQcav xal vrv vnóAÀowrov éipyaciev ToU peteAAov égefiaienav. rovyapoUv oí xoworoniot nootspov éxAcletuuévau Óv$ vOv qofov vvv évegyoUvrat xal tijg tóAewug oi no6go00, ol ixeiDtv now aUEovrot, Gg éAvumvavtó Tuweg r&y QnroQuv i&anarrjcavteg TÓv Oyuov xol ÓcauoAoyrcavrsg TOUg &X.... Vereor, ne Lavesius in emendandi studio ulterius
— 45 —
quam par est se abripi passus sit. Quaerit, num cogitari possit, tam brevi temporis spatio reditus urbis e fodinis augeri, cum 7toq»jv ad tempus modo praeteritum spectet. Postquam judices metallum illud privatum esse statuerunt, collocaverunt eodem suffragio in tuto eorum facultates et reliquam operam in metallis ponendam firmarunt; recentes secturaeprius ob metum derelictae nunc tractantur xoi r5 móÀseg xí ngocoÓoL. ci ixtiÜsv mxoÀw avbovro,.; nimirum cum amplificatae sint fodinae, augentur reditus e metallis, vel potius postquam judices aequum et legitimum fecerunt judicium, ii reditus i. e. e metallis, quos pessum dederunt oratores quidam divites exactionibus vexantes, nunc auge- buntur. Offendit Lavesium, quod ad zowyv appositum sit toU ikeAOvrog uazvóg verbis quibusdam intermissis; meo - quidem judicio nihil languidum inest in his verbis: quod modo s. nudius tertius fecerunt judices exeunte mense'; pro "towrnv in textum restituit zégvo:, ad quod glossema esse contendit rov 25&AO0vroc (Poll. I, 56 zépvov. oU iE:480»- Tog éTOUGC), porro u75voc glossema esse vult ad nomen mensis ignoti fortasse lectoribus, quod servatum esse ei videtur in fragm. 129 Mireysvtvwov. Proponit: vovro Ó' el BovAe, TO néQvoL voU MeraysvvvwvVog vno vOv OuxactOv etc. Unus- quisque intelligit, prorsus supervacaneam esse hanc con- jecturam, quippe quum omnia recte procedant.
Veterum de Hyperidis eloquentia judicia graviora collegit Blassius p. XXXI sqq., qui nescio qua de causa omisit Dionis Chrysostomi judicium or. XVIII, 11 hoc: rà» ye u5v Qnuró- Qov rovg GCpoícrOovG Tic ovx émnioratuu; ZnuuocOétvqv uiv ÓvvaueL ve dnayycliag xoi Óswórqtog Óuxvolog xoi nAnO«e ÀAóyov mivrog To) Qrrogog vneofefAnxóro: dvoiav à Booyvtur. xoi amAOTNTL xol Gvvsysig Ovavolog xal tQ AsAng- Üévai vrv Ó«vórgro. IlAgv ovx &v àyo cot ovufovAsvoauu vd "oÀÀG voUtOLg vrvyyaveav, CÀÀ '"Ynepgetón ve u&AAoV xol Jicyivu. Tovrev yàp &nAovottgoat ve ci Óvyapeig xal
— 46 —
evAnmrOreQauL oí xaragxevol xal r0 xcÀÀog rv» Óvoudrav ovUOiv 3xsivov Aevrtóuevov.
Secundum haec judicia veterum et monumenta artis Hyperideae de eloquentiae ejus charactere egit J. Girardus (revue nationale etc. 25. Juillet 1861 p. 242 —263) cf. Eggerum Jes derniers jours de l'éloquence Athénienne', extrait du Correspondant, Paris 1868.; de oratione funebri L. Spengelius in diar. erud. Monac. a. 1858, Caffiaux ,oraison funébre dans la Gréce paienne' et ,revue Árchéologique' 1866.; de ora- tionibus pro Eux. et Lyc. Schneidewinus praef. XIV.
CAP. II.
DE LEGE eGgayysÀruxg.
Jure contendit quondam C. Ed. Otto (de Atheniensium actionibus forensibus spec. I p.27 1820) nulli fere remedio juris tam profundam noctem offusam esse, tum propter notionis ipsius amplitudinem et ambiguitatem, tum propter varias, ad quas ob eam causam docti abducti sunt con- jecturas, quam etgeyysAtg. Sed offusa erat haec profunda nox, quippe quod repertis fragmentis Hyperideis novam lucem difficili huic rei afferri censeam. De tota hac lege disputare non licet propter angustos fines, quibus hic libellus cir- cumscribendus est; id tantum propositum habeo, ut adhi- beam ad hanc quaestionem, quid novi didicerimus auctore . Hyperide.
Ut plures erant Athenis accusationum species, ita etiam plures earum appellationes, inter quas una est e£goyyecALa. Sed ne quis credat huc pertinere omnes lites, de quibus etgayyéAÀew 8. egeyysMo dicantur, hoc moneo, nonnun- quam has voces idem significare atque u5vvav, unvvom, cum significationes earum non minus late pateant atque Latinorum ,deferendi, delationis'.!) Andoc. I. 37: émegódg o)v TOig TüG wOÀswG xoxoig etgoyyéAÀAe dtoxAcióng sic Tr)V BovAnuv etc. $. 42: x&v oUv uqvócov cà yevouevo $&. 43: " uà» scayysAta avtov rowvtr) Lys. XII, 48: mera c1 fovAg umuvvruv yiyveoDa, negl TOv stoeyysAwov cnaców, ÓTL WsvOrig eiev, xol Borgoyog x«i AioyvA(óng ov vaAnOT
*) Schoem. de comit. p. 181. Herald. animadv. ad Salmas. VII. 4
p. 221. ?) de hac causa cf. G. F. Hertzbergum ,Alcibiades' p. 190 sqq.
L 48 —
Axvvovow, dÀÀd rà UnO Ty rQuixovro nÀAacÓÉvra tGcay- yéAAovot etc. XIII, 48 et 49: ungvvaag.... xareurvvoe. 8.50: eigayyetAot. Ps. Plut. p. 884 C: xal dceyysAOévro àncóy oUx ?BovÀnOv Ov ijx9rovv oí xotxáyogo, ÓoUÀAov éxóoUvac etc. EicoyysAww quae proprie dicuntur tria genera fuerunt usitata in foro Áttico; praeter hoc, de quo accuratius disserere in in animo mihi est, alterum de mala parentum, epiclerorum, pupillorum tractatione apud archontem, alterum de diaete- tarum injuriis apud logistas.') Sed mittamus haec; dequo primo loco agit Harpocration, in id inquiramus. Quaeritur nunc in quibus occupetur si(GayyeAt(a; jam veteres de hac re dissentiunt. Lex. rhet. Cantabr. p. 667, 18: ecoyysAio" xot xawüv xci dygdqoyv dOvudrew c)tg uiv oU» m KoiwxiAov Oóbo; opponitur ei Theophrastri sententia, de qua paullo post agemus; in fine KeuxtAtoc 02 ovvwg wotooro: elgayycAta dariv 0 mepl xowvóv aóuxuuatov ÓsÓwxacu ane- veyxeiy ol vóuov. c£oTU Óà TO uehetouevov éy roig rv Goquv Ówroufoig. Mutila esse haec verba apparet; suppleri pos- sunt e Suida et lex. rhet. (Bekk. anect. I p. 244): &iooy- yea xugliog x ng xowov xoi Ónuoctov cunuatov cig- &youévg Óixg nó rGOv llovrdveov, mgb ov OwQnónv Mà oUóiy Aéyovow oi vóuot, avyyopovot 02 xoiacg yCyveaDat.
l1) Harpocr. s. v. doeyycÀéa: Ówmuocíag vwog Óxnc Ovoua àovu, vola ó àoviv dÓ»« :sisayyclidy. 5 uiv yàg ni dmuocíog àdiwenuacs ueyiotosc xci ávafoAnye wj ÉnÜyou£votc, xal ip olg uve gy xacéovuxe urvt vojuos xtivz&& Toig ÓQyovos x«O' ovc cicatovcw, &ÀÀà ngog T5» fovÀge 3| to* Oo» 5j ngervy xcvácrucug y(ywevav, xal Bp olg vQ uiv gebyorvs, 8ày alo, péyeovas Unuéay Bnéxtyyrvas, 0. 03 Ówxov, lav ur, FÀn, ovÓbv Unpovta:, zÀj» ààv v0 € uéQog và» yngo» 5 uevaÀéfhy vove yàg yiag Devtvev vo Ób ztaÀoio» xal oytos utbovogc éxolatorvo, | ivíga 0? clouyycléa Aéyevas iwi voi x«xwcicw' móvas Ó' clo xQog v0 Ógyovra, xal «Q Ówéxovr, &bnpiot, xà» prn pevmÀofg vo € uépoq vOv wrnpwev. dàAÀlg 0? doayycMa lovi xav& vv ÓnvvqgvOv" db yaQ vic $n0 ÓtavrqvoU. &OvOcn, Bii» roUvoy doayyéílh:ssw 7tQóc vovuc Oixacvác, xai &lovg dvuovvo. Matthiae misc. philol. I p, 243 n. 26. A. W. Heffterus de jurisdict. Athen. p. 192—195. — M. H. Hudtwalcker de diact. Athen.
— 49 —
xci toUTO éOTUV OtOP TO iv TOig; TOY copiotüv OwrrQuBoic LsÀerOLuevVOV, TO TOV cygoquv Góunaarov. Jure censet Schoem. 1l. l. p. 184, certissimum esse, «yoeqwv auuacov nomen, quod apud nullum antiquum scriptorem inveniatur, solis rhetorum ac sophistarum ingeniis deberi. Quas subti- liter sejunxit auctor lex. rhet. Cantabr. sententias Caecilii et Theophrasti, eas conjunxit et confudit Poll. VIIT, 51: 7 Ü sicayysMo rírexraL émi rOy cygrigoyv Óuuociey dóixr- prov. xar TOV 7OUuOV tiGGyysATIXOV .... (Gpqporégog yao Aéyovoww), Og xeírat .... mgl wv OUX &LOL vOuOL, dOixQv ÓéÉ Tug cÀloxevoL y) Goyoy 1| QnroQ, etc TTV BovArv ecayycAio ótdoro, xaT avrOV x&v uiv uérQue aOvxetv Ooxn, vj Bovàr ztoveit o Jnulag énifoArv, ev 02 uale, noooóiónci Orxocrq- gío!) ro Óà riunua, Ó vv yor noD civ ij anovioot. iyiíyvovto 02 sicayysMau xal xard vàv xaraAvóvrov róv Ójuov 1; Quvó- Qo» uj tc &oioTo TQ Ou AsyOvto 1 rtQOc ToUG noAsutovc &ysv TOU nteuq D vou anueAOovrov, 1) toodovrov qgovgiov 1j GrQetuav 7] vec, 0c Ósü0gpearoc iv ro [Ó ] tegi vóuov. Obtempe- rant Polluci Schoem. de comit. p. 188 sqq. Meierus de lit. att. p. 262 sqq. E. Platnerus de lit. et accus. attic. I. p. 360. Schoe- mannus autem postquam Desideri Heraldi interpretationem &ypegovy cóixnuarov refutavit, quod repetere non neces- sarium est, pergit p. 188 sq. ,videlicet iu omnibus publicis maleficüs inscriptis e£o«yyeAiía locum habebat, non autem illa sola erant et praeterea nulla, m quibus locum haberet. Quin nemo est, qui non sua sponte intelligat multo raris- sima esse oportere ejusmodi delicta, quae certis legibus cauta non sint, aut ad quae legum praescriptiones non sine diffi- cultate applicari queant; illa contra longe frequentiora, in quibus propter hominum, rerum, temporum condicionem ordinaria ac vulgaris judiciorum ratio deserenda esse videretur. Atque nimio saepius, quam opus erat, id faciendum videbatur potentibus factiosisque hominibus, qui deferendis ad senatum populumque criminibus, etiam levioribus, aut sibi majorem
') cf. [Dem.] XLVII $$. 42, 43. 4
— 50 —
gratiam atque auctoritatem quaererent, aut adversariis majorem invidiam atque periculum creare studerent. Et libenter plerum- que accipiebantur ejusmodi delationes ab hominibus impe- ritis, suspicacibus, majestatem suam ac popularem statum etiam levissimis ex causis imminutüm et labefactatum iri timentibus, aut publicatis reorum bonis aerarium augeri cupientibus. In universum autem quibus praecipue de causis eicayyeALo, institui solitae sint, Julius Pollux docet'. (sub- sequuntur éyíyvovro Óé — mepi vouwv.) Mirum est, quod etiam Boehneckius, cui Hyperidis Euxenippea non ignota fuit, in eadem permanserit sententia; de Dem. Lyc. Hyp. I. p. 41 ita definit &toayycAioav, esse actionem inusitatam in nova et extraordinaria delicta, quae legibus non cauta sint, deinde in magna et aperta crimina, quae afferat vouoc staey- ysÀrixOg ; addit Hyp. pro Eux. c. 23. Ut meam de hac quaestione proferam sententiam: in lege eiceyyeArix;] quae crimina enumerata erant, ea tantum per stoeyyeAtav deferre licuit. Hoc ut demonstrem, duo affero argumenta; ac primum quidem Hyperidis verba haec sunt pro Eux. c. 22: 0€ roro ydo Uueig vnlg anovrov vOv dOwrnudrwv, 00a £otw £v Tj "0Àe, vOu Ov; &O coU yogig negl éxearov aUrOy. doeet tug negl rà iegaz &gyri — — tv Ey0exo xa éatsxs. rOv ovrOv Oé tQÓnOY xai éni vOy GÀÀAcY aÓixqucTwy cnayrov xol vóuovg xal «oyag xol OwxactQuQux TG TtQ0CcHXOVTO ÉXGGTOUg GUTOV dnéüote. 0nig rívwv ovv olto De Ociv rdg elonyysMog ylyve- co. j roUr 10:5 xaÜ' ixactov &v rQ vóuo dygdware, iva pu cyvon unósc; sequuntur verba legis cf. c. 49. Prius- quam alterum adjiciam argumentum refutanda est Schoe- manni sententia de causa Leocratea. Citatis hujus orationis $$. 9. et 10. 1) addit: quid enim ista, quae lex uno nomine
1) oce. uiv y&Q vóv &Ównudvov vouoc vic ÓuQixe, OdOtov vovrQ xavov XQoHévovg xolalr vov; napavouoUr»rag oc Ób us ogódQa nrQuelAgger évi ovop.UT, mQogayogevucag, peíto Óà tovtu» tug djÓbxuxev, Gnaos Ó& Quotoc lvoyós dovw, &vayxatov viv DutvéQuy xgfow xovoluneoOus nugáduypa vois
byiuyvouévots.
— 5 —
non comprehendat, delicta, quae majora sunt iis, de quibus leges nominatim statuerint, quid haec esse dicamus, nisi extraordinaria atque inscripta? Atque cum ejusmodi esse contendat orator ea delicta, quorum accusatur ab eo Leo- crates, delatus autem sit Leocrates per stowyyeAixv, haec dici potest s&toayyeAto cygaqov dóuxnucrov. Sed errare mihi videtur vir doctissimus: per stGeyysAtav zw9oÓociag accusatus est Leocrates. Id luculenter elucet e 8. 59: ;5& ' lowg én'. éxcivov vov Aoyov qegóuevoc, 0v aUtQ ovuie- BovAsüxaci ruvsg v6» GcvvQyopov, Og ovx: £voyOg &OTL TI] ct9o000G0lo* oUte y&Q vecpiwv xvpiog ovre mvÀOY oUre crQa- rozéíÓóuv oUO OAÀcog rOv tüc mOÀtcG OVÓsvOG. yo) Ó vjyotuat toUc uà» cobrwv xvolovc uégog &v ru rtgoÓo)vat t?jg Vuerégag ÓvvGueeg, vovrovi Ó OÀqv £xóorov moudjceu. tv ftOÀw. Praecidere studet orator defendendi praesidium, legis verba de proditione ad eos tantum pertinere, quibus com- missg& sit à populo urbs vel castellum etc. Quid inde in- telligimus? staoyysAtov, si instituta sit in crimen in legibus nominatim non commemoratum, non fuisse xewvo) aOux59- Lerog, sed applicatam esse ad certam legis partem. Cujus rei luculentissimum est exemplum, quod moechum Lyco- phronem accusavit Lycurgus per seioayyeAiav xaraAvotog rov Ónuov. Accedant quae leguntur in inscr. nav. XV. XVI 103 sq. Boeckh. de inscr. nav. p. 534. Cephisodorus debuerat armamenta lignea decem triremium, quae fratri heredi Sopolidi reddere opus erat; causam exposuit Boeckh. l. l. p. 212. 213; partem debiti solvit eo, quod respublica remorum, quos possedit Sopolis, pretium deducebat de pecunia debita. Decretum est a senatu: iav ó8 oi vw» veopiwv &gyovreg oi à! -Hynotov &gyovrog nepaAafovaons tijg r0Acog TOUg Xwmí«o uj Ovaygawoci stg rQv OtrnA«v, 9» Ó yocg- poretg TV fvÜexa quj dnoAsym dnó rov ÓgAnuerog ToU ZwnóAidog TO ywvóuevoy vuv xonéov xarà và &igquauéva Tjj BovAij, ópeMéro &xoo Toc aUt)y XXX Opoyudg rQ Ónuocio, xai vroO0ixog £aro ZwnoALÓL xo roig ZwnoAog oixeloig trjg 4*
— 59 —
BovAsvoseo rov doyvoiov TZo Tiuzg TOV xoméov, ov dv m móAg nepetAnpvio 1 mago ZwndAAog xol vOv oixciv TOv ZXwnóAiog tiva, 0? xoi dooyycAiav c/rGv eig rrj BovAnv, xaÜDaneg idv vig duxi] negl re iv roig vewQloug ; decrevit igitur senatus, si navalium administratores non inscriberent columnae remorum pretium, idque non deduceret de debito Scriba undecim virorum, eos teneri per etGoyyeAíov, idque non sic simpliciter, sed per e/ceyyeAtav eam, quae locum haberet ia» rig «Ówxp megi và iv roig vewgtotg. Apparet igitur, in ipso vou siGuyycAruxq crimina per &GayyeAiav persequenda fuisse definita, in alia autem eandem adhiberi non potuisse nisi ea condicione, ut actor ad aliquam legis partem sese applicaret.
Probum est ac verum, quod Harpocration tradit de delatione 7 uiv yep émi Onuooióug aüwxnueoi neyiototg!) xal dvefloAn» uj iniüeyoué£voug xoi iq? olg uite doyi xad- éot5xe, Lore vÓRLOL xeivtat TOi; &Qyovot, xa. ovc eiaaéovour, &ÀÀd ngog r5v fovAnv y vOv ÓNnuov rj mgot5 xaraoTcOig éoro iori Schoem.] cf. Hyp. l. l. éev zig, qoi, vov Oruov rv Ówvaiov xaraÀ)Uy — kixórwg, 0 &Gvügsg Ovxacrab rj yap rowxvUTy «itia oU nagoót£yerot axrApuv ovócutov ovOevog ovÓ Unopnociav, GAAO vuv toylotuv a)Utnv Os eivai dv tQ óixa oT19Qlo.
Nunc eo progrediamur, ut legem sceyysAtixrv quoad licet e testimoniis et singulis exemplis componamus.
Quod Boehneckius Dem. Lyc. Hyp. I p. 42 monet, partem tantum legis traditam exstare apud Hyperidem, comproba- tur et alus causis et verbis quibusdam legis in inscr. nav. XV. XVI. servatis; Hyperides eam usque ad ea verba affert, quae ad causam Euxenippeam spectant, de qua suo loco tractabo; fere eadem tradunt e Theophrasti libris «gà vouwv . Pollux. l. l. et auctor lex. rhet. Cantabr. inter legis verba
*) Moschopulos op. gr. p. 51 ed. Tietz.: sieuyye/Aag 0 vàv Ónuoocov x«i utyaÀov puvvirc xai elouyyehéo, ÓyuoG(ov Óónjg ovo,
— B3 —
causis quibusdam interpositis, quae ad singulas partes legis applicatae erant.
Initium faciam ab Hyperide et ita instituam rem, ut singulis legis partibus eas adscribam &seyysA(eg, quas eo trahendas esse arbitror.
L é«v rig vOv Ónuov vov APivadry xoToAUy 7 ovvig "0L ér xaraACoet TOU Onuov 7] érotwuxóv ovvayaym. cf. Poll. l. l. xevà twv xataAvóvtov vOv O70uo». auct. lex. rhet. Cantabr. v rig xavraAvsa vov Ózuov.
Duorum criminum insimulatus est Alcibiades Isocr. XVI, 6: st0Oreg Óà (ol roU-moroOc iyOgol) vv nóAw vüv uiv neol ToUg Üco)g ucÀwT &v OpyicÜe:GOV, eU t&G &ig TO LvOT QOL qaívoiro é&auegr&vov, rov à' &AÀwv, el rig rToÀpO TOV ónpuov xorcAÀUuy, épgorígac txvrag cvvÜérreg tdg citing, ear y eov eig Tov Bovàrv Aéyovreg 0e 0 narro owe Hà Tqv érouglory éni vewtépoitc nodyuoaw, otro, 02 dv cj IloAvrievog oixig avvdeimvovvreg TG WvOTLNOLO TtOLXOsLeY Cf. Diod. Sic. XIII. 5: ói£flaeAov avrOv iv roig Ónunyooleig wg gvvonociay xorG toU Ónuov ztertoUju£voy ; contraxerat Alci- biades sodalitatem ad evertendum statum popularem et profanaverat mysteria. Errat Schoem. de com. p. 190, qui prioris criminis accusationem ordinariam rgeg*jv ad thes- mothetas fuisse concludit e [Dem.] XLVI, 26, cum subditicius sit hic locus. Quid de ac:fieí(og crimine judicandum sit, vide- bimus paullo infra.
Zduuov xataAvosog Callimedontem accusavit Demosthenes cf. Din. I, 94: KeAAuédovra siaeyyéAAov avviévos dy Me- y«poig Tolg qvycow éàni xoTcÀvOtL TOU Ünuov xol ravUTQV rv elooyytMav tUÜ Ug nagoyorpa cvoigoVpsvog.
Scholiasta ad Dem. XXIV, 63: stoeyysAio óé £avw 0voua Óixug xar rv xeareAvóvrov TQv Omuoxoot(av xo" oiov órnnote voOrtov. Titulus spuriae orationis Dinarcheae (XXXI ap. C. Muellerum or. att. II) est xov& Tiuoxoévove setcay- ytÀtuxóg (Aóyog) Óruov xoroÀvoteg. Dion. Halic. antiqq. rom. VI. c. 61, 22 id ad res romanas transtulit non immemor
hujus peculiaris significationis: «AA' émaór, tvpavyió, avrov émuyeipety elanyyetAore etc.
Lycophronem moechum per staeyyeAtav xotaAvGtcoQ TOU ó5uov accusavit Lycurgus cf. Hyp. pro Lyc. c. X: xoi ép uiv avvia dv rjj eiomyyeMqg xotaltuv róv Óuov napofloíi- vovt« rovg vouovgc. Suid. s. v. oy notar xj xo xta og "LvxoUo yog ày vQ xarà .vxóqpovog ,0U yog 00t0v TOUQ ytypeupévovg vóuove, Óv wv rj Onuoxgorío auGerat, nogofaivovroa, éréguv 08 uoyÓOnoov iEiyygtcü» iav xel vouoOrqgrv yevónevov &ri- Mocpnrov dqecivat.
IL «v rig móÀw twwà mgoÓo 3 vaUg r| neQQv rj vev-
TUX)V OTQurLCY Poll. 1. l. 7 2900óvtov qoo)Qtov ? orgaoriay 1j vovc. auct. lex. rhet. Cantabr. écv vig vp00i00)76 ywpiov [100010q qoovoiov Meierus ind. schol. Halens. 1844] 7 vaUg 1 meí5v orQoricY. qoovgiov est etiam ap. Lys. XXXI, 26.
Proditionis «(cayyeAag quattuor debemus Hyperidi pro Eux. c. XVIII, 8 sqq.: ro uiv yep nooregov cionyyéAAovro nag vuiv Tiuuóucoyog xoi d:w-0Ü0érvQg xal KaAAtorQatog xai GuAov 0 e "dveiov xoi Osotiuog 0. ZYgoróv dnoAécog xol &TtQOL rOLOUTOU xXG&lÀ OÍ uiv cUTOV vaUg ciria» £yovreg "tpoÓoUvct, oi 028 nóÀag LOnralov, 0 óà Qirwg ov Aéyew BA? và Gute TO Ó"nuo.
Timomachus Acharnensis eiriev £oysv wg mooót0oUG Korvi rriv X:ggovgoov: xoveyvooO1 08 Ücverov ovtwg Ó "noAÀAwLog. schol. ad Aesch. I. 56 cf. Dem. XIX, 180 94i xov &cr aOixquoa tO Opqxqv xoi rà rtiym nooícOnt, uv! Xv &Up Aéysuy xol 0cot Óu& vovit. dnoÀwÀoaou. nep vuiv, oi Óà zonuoroa nounoAA cpÀnxact, oU zaÀenOv OeiSow, 'Eoyógi- Aog, Kngacó0orog, Tiuoueyog etc. cf. Dem. XXXVI, 58.
Leosthenes, diversus à duce bell Lamiaci cf. Gravert. anall. histor. et philol. p. 233, rem ad Peparethum insulam contra Alexandrum Pheraeum male gesserat. Diod. Sic. XV. 95: oi dO qvoioi neago&vvOévreg 100 /£ewoD vovg wc mooóorov
Ll Bb —
Ü«varov xoríyyooav xoi rov ovoíev iOusvaov. Hoc factum est Ol. 104, 4.
Philon ex Ánaeis!) non est notus. Schneidewinus in
!) Lavesius (progr. Lyck. a. 1864 de Hyperide p. 7) scribere vult: ro piv y&Q mQovtQov — zieaOéruc xai KéAlonnog 0. DíAuvog ó AiEovsüg x«i Ocovusog 0. Zjovov &noléoag x«i KaAÀMtovoevog deletis xai fregot otov - vo, verbis. Callippus fuit, quem Callistratum oratorem ex Macedonia, ubi exsulabat, in Thasum insulam ducere jussit Timomachus cf. Dem. L, 48: péAÀag yàp, ?igy, àysv drógn qvyaÓn, o) MOqyaio: Ouvavovy Óic ' xereyngécarvo, KaAMovourov ix MtiOovuc cig Odcov óc Tuopuzoy vov xqósoUq», Oc Byo, gy, nénvouc, và» nalóov vd» Koli/uaov; eundem ab Appollodoro accusatum non sustinuisse judicium intelligitur e Dem. XXXVI, 63: ovyi Kallanov vo0 viv Ovvog iv ZtxiÀég; Sed quaeramus, quid emolumenti nascatur ex hae conjectura. Excepto Callistrato oratore erant oí uiv vavg, oí Ó? zoÀug z000ovvuv alvav lyovrtc; de nave vel urbe a Callippo prodita nihil compertum habemus. Est igitur non magis dilucida Callippi res, quam Philonis; deinde verbis Demosthenicis vov vyUv ovtoc iy ZixeÀég nolim nimis tribui. Sane potest ex his concludi, Callippum judicium non sustinuisse et fuga quaesivisse salutem; sed eum non invitum Athenas reliquisse non caret omni probabilitate: cum Dion, qui apud Callippum habitaverat, cnm mercennariis in Siciliam insulam reverteretur, ut Syracusas oppugnaret, potuit Callippus sponte sua eum comitari cf. Plut. Dion. c. 17. Corn. Nep. Dion. c. VIII per errorem Callieratem appellat, cui jam van Staveren ad h. 1l. Callippum restituit ; cf. Schaef. 1. 1. III app. p. 159. 4. 9. 10. Offendit Lavesius in ordine nominum, qua de causa extrémo loco posuit Callistrati nomen, ut respon- deret verbis xai oí uiv crüv vaUg uit(u» lyovr:g ngoÓoUvut, oí dà noÀug AOnvaíoy, o 0h Quvog dv Àéycw ui) và ágvvo vQ Oruo. ,Librarius pro Callippo scripsit Callistratum, quod nomen in proximis viderat, ita ut hoc nomen bis positum esset; alius quidam pro altero Callistrato sub- stituit fregou vowUTow et e verbis KoAA/ovoevog o Qd /Aovog ó .itowrvug fecit KulA/ovguvoe xai d/Ànv ó P$ Mvutov, ut quinque exstarent nomina, quae necessaria erant propter proxima: oí uiv — oí 0à — o ór'. Sane hoc non inepte excogitatum est; sed Hyperides de malo hujus legis usu indignatus calide iracundeque dicit, memoriter gravissimas quasdam affert denuntiationes additque ?v«Qo« voto)vo:, ut significet ceteros, qui per sieay- y*M/av delati essent, simile quoddam deliquisse; deinde in universum delicta narrat eorum, quorum nomina dixerat ac de industria quid orator commiserit, extremo loco posuisse mihi videtur, quod ex eo gravissimum
— id) —
edit. Hyp. or. pro Lyc. et Eux. p. 40 cum Babingtonem errasse censeat, qui eum AÁnaea illa, quae urbs Samo insulae opposita fuit, oriundum arbitratur, quod h. l. pagus Atticus requiratur, proponit 0 Zfi&evevg vel Advaxoicg vel ó ,5vrte- t&L0y. Sed summo jure monet A. Schaeferus Jahn. annal. vol LXVIII p. 35 peregrinum Atheniensium ducem esse non offendere.
Theotimus 0 ZG5orov a7zoàécag. Ol. 104, 4 penes Athe- nienses fuisse hanc urbem apparet e Dem. L, 17; paullo post ab Abydenis et Cotye occupata, sed Ol. 106, 3 s. 4 recepta est a Charete; Dem. XXIII, 158: ix yao Bvóov TA]o rÓv &mavrto yoóvov )uiv iyOgGg, xol OOtv woav oi Zqatoóv xaraAoflovyrsg, eig Z*navov Oié£fouvev (0 Xoptónuosc), Ov eiye Kórvg cf. Weberi Aristocrateam p. 452. Diod. Sic. XVI, 34: Xagyo óà 0 rov A4O5voiov argoruyoc etanAcvoac etg EAAnanovrov, xoi Xnorov nóàw &£Acv etc. De Theotimo non videtur aliunde constare cf. Schaef. l. l. I p. 136. 4.
Aesch. III, 51. 52: 7 rà megi rv Knuquooóórov orga- vnylav xol TOV tÓV veuv exstÀovy — — ovx exvyyaev án. eigay- ytMeg a)roU xguvouévov negl. Üavarov xatijyogoc yevéaD'at. schol. ad 1. 1.: éx' &oyovroe KeAAMunóovc — A40 voto, óvvapuv eig "EAAjanovrov é£éneywav xal aovgotzyOv iv avry; Knquoó- Qorov, 0g vavuoy1aog leauwaxgvo)g so9yyéAÓn og noos- Ówxüg x«i éOtÀoxaxicog xci ÓuÀ xaxiav ntrqOdg Tüv vovuoyiay etc. cf. Dem. XXIII, 167.
Aesch. III, 171: J'éAov rjv àx Keoou£av. ovrog ngodoUc toig moAÀsutotg INóugatov vo dv vo Hlovro, tore r5g noAeog lyojagg vó gopgiov rovro, qvydc &n' tocnyytAag ix vro noAsug iyévero [Ücovarov xarayvecÓvrog avtov] rnv xgícw ovw Vnousivag etc. mendosa esse haec verba, primo oculorum obtutu apparet; cf. Bakium in scholic. hypomnem. vol. IV p. 328: ,in quibusdam libris omittitur éóm' «sceyyeAtag. petiit praesidium in defendendo Euxenippo, esse eum i9twty», non oratorem.
éveQot TorojTo, denuo recipiuntur verbis ovv &ÀÀos molÀol vóàv tioayytÀ- Aopéscv.
— Bi —
Tamen non dedecet hanc formam judicii instituendi, quae propria erat criminis z00000tac, diserte commemorari; tan- tumdem valet ac si dixisset. &/cayyeAOsig 1. e. simul atque &goyysAio in eum institüta erat: ita supra $. 79. Sed quod subjicitur Qavarov xorayvwcOtvrog e/roV praeposterum est propter sequentia, quasi judicium non exspectasset, post- quam mortis damnatus esset. Hine suspicor illa verba omittenda esse, quum praesertim $. 172 tanquam nulla ante ejus rei facta mentione dicatur O'verov yx o/roU rwv 7,Q0yO0vVoY xaTéyyUTe'. —
De multa proditionis cf. Dem. XX, 79: uíav uiv nólw eb QTAcOUsV 17] vaUg; Ófxo uOvag, mtgi mooÓociag Qv cürOV eLoTyyshÀov oUto»n xoi et ídÀo, rÓv ünovr &v ànoÀwÀsa yoóvov. Quamquam etoeyyeAtag mentio non facta est, tamen ad legem seGceyysArixgv spectare arbitror Lys. XXXI, 26: &E£Lov àà xoi r00e évOwumO voi, Ort && uv tig qoovoiov TL nooUOwx:v 7] vaUv y GrQarOTÓÓv Tt, v Q uépoc v« eyrvy- gave vGv moAuGy Ov, toic ioy&roig cv Cupuiotg éinutobro.
Huc pertinet etiam Leocratis causa, quam jam attigimus. Pugna apud Chaeroneam commissa Athenas reliquerat Leo- crates et Rhodum se contulerat; inde Megaram profectus frumentariam negotiationem exercuerat et in Thessaliam et Corinthum frumentum venditaverat. Sex annis intermissis eum Athenas reversum proditionis accusavit Lycurgus per etgayysÀtov; sane neutrum criminum à Leocrate commis- .Sorum per se ipsum 7cpoóocíc appellari potuit, tamen eum proditionis accusavit, quod patriam in, summis periculis ver- santem deseruisset. cf. Aesch. III, 252: é£regog Ó' tOworne ixmÀevaag sie "Póoov, ótu TOv qoflov àvavÓQue rveyxe, rouwv nori elomyyéAÓO: etc. schol. ad 1l. 1.: róv Jewxoc&rnv vost, ob xor5yóonos JvuxoUgyog. Fortasse etiam Autolycus per eigoyyeAMav proditionis accusatus est, cum decretum esset, ut ii, qui patriam desererent, proditionis tenerentur cf. Lyc. in Leocr. 53: £ri& 02 0 óuog — é&ynqicoaro &dvógovce sivou Tj 7c90000íq TOUg qevyavrag rOv vro trj; rarolOog xivOvyov
— 58 —
dÉlovg sivot vopiLov tijg £oydárng tuupiec ; praeterea argum. huj. or. extr. £oixe Ó2 5 rov ÀOyov vmoUtGig Tj TOU xaTO Ai roÀUxov; admodum probabile est propter hoc testimonium, eodem delationis genere in utraque causa usum esse Lycur- gum. Nissenus de Lyc. or. vit. et rebus gestis p. 68 etiam orationem in Lysiclem in: &/GeyyeAig habitam esse statuit, sed jure dicit Meierus, posse etiam in «s/Üwvveig esse peroratam.
Etiam duces Atheniensium, qui post proelium ad Argi- nusas commissum mortuos mari non sustulerant, per &to«y- yeMay proditionis accusati esse videntur cf. Xenoph. hist. gr. I, 7. Lys. XII, 36.
Dionys. Halic. de Din. jud. c. 10 affert Dinarchi ea«y; «- Aiav xarà lhoriov cf. Ps. Plut. p. 848 A; ea fortasse huc pertinet cum Din. I, 52 Pistiam dieat esse zownoov xoi mtoo- 0óoTryv. Sed res perspicua non est.
Proditiones tenebantur etiam ii imperatores, qui socios vexaverant vel naves eorum praedati erant vel peculatum fecerant. Hujus generis est Ergoclis causa, Lys. XXVIII, 1: xci yag mOÀsg mooósÓwxog qeaiverot xoi moo&évovg xai. moAitog Üner£govg vOuxnxog xoi ix mévrtog ex tOV Un erégov mÀovoitog ytyevnu£voc cf. $8. 12. 11.
Dem. VIII, 28: && yao ewe rtovet ZtonevO'ng xoi xotayst M - ' $ d " ' M tà nÀoia,uLxQOv, w) &vóQec 2d voto, uixgóv suvaxiov ravto , - 2 1 , [i , — mavra xcoÀvO«L. ÓUvouT «v, xal Aéyovow oi vouo, vaUTC tOUG GÓLxoUvroag e(GGyyéAAewv. etc.
Fortasse huc referre licet, quam peculatus contra Ári- stionem, Philinum, Ampelinum, scribam thesmothetarum s/o- ayyeAtey instituit is, cui sextam orationem scripsit Antiphon VI 8$. 21. 35 et quam Isaeus commemorat IV, 28 szeAuw &m0ygugpelg &ig T5v (fovinv xoaxovoyOv vmoyeguv xysto; &noypooqgetg intelligunt Meierus et Schoemannus de lit. Att. p. 254 n. 31 «&ococyye2.0sts.
— 59 —
auct. lex. rhet. Cantabr.:!) 7 écv rie stg roUG cToÀeutovg Oquxviroau Gyvcv TOU fmtpqü ivo napa ro) Ónpov 9 ivouxg; nog' ev roig 7] OtQaTeUTTGL HET evrüy O0g« Aeuficvev ocvvouoloyst Ó? toig vnO O:opoaorov (sc. Aeyouévorg) x roV OuuotoxA(ovo eigayyeMa, ijv e&aryyee xarà Koareoov Zsoffórng AA xpnotuvoc AygvAijOcv.
1) cod. Galeanus: sj ?á» vue slg vovc Troléuovc àquxveiras dj vwxof m&Q q«vvoig 4j QvQavevmvOL pé7 evt, 3j ÓOgn Aapfavi* avvopoloyri óà voíg vto Otogouovov, dre Osuocoxién dlooyyd^ qy clowyyte Koevepoq "cofurvnc Mixuatovog IyouvATO«v. &yiv. vov nipuqOivot nao& xov Óruov e Pollucis libris adjecit Meierus, ,cum uterque su& se a Theophrasto mutuatum esse profiteatur, alter per alterum grammaticum redintegrari potest. Sehneidewinus ed. Hyp. oratt. pro Eux. et Lyc. p. 42 nihil addidit. Meierus pro »«xo/y in textum restituit 49ogpopij, probabilius conjecit Schneidew. à»oxj. Ad 9ép« A«uf«vg addidit Meierus e Dem. XXI, 113 ài BAeff vov Ó«pov, sed subditicia est ea lex, e qua haec verba petivit. Dem. XIX, "7 commemorat lege cautum fuisse ázÀdc puó«udc O0Og« Aeufldvsw, ne quis omnino dona acciperet, sed hoc ad oratores tantum pertinuisse videtur cf. Meier. et Schoem. de lit. Att. p. 352; do«yysl/a donorum aeceptorum causa vix aliter institui poterat, nisi e& in perniciem reipublicae accepta esse viderentur, ita ut quispiam tate delictum committeret, qualia modo commemorata sunt. In emendandis verbis sre O:suiovoxAéo doayyé^ 5$ dojyyale KQuvtgog toftóvgc etc. varia adjumenta ab arte divinandi petiverunt viri docti; Meierus in Erschü et Gruberi encycl. p. 184 s. v. ostracismus: o*vs OsuovoxÀén eonyyae xevà Kouvigóv Adcoflovag Àxp. 1ygaviÁOcv ratione non habita traditum esse eleo«yyé^ 5 siocryynAs, Schneidew. l. l. 5j «ic OcuiovoxAéa eloayytéa, ij» clonyyus Acofovuc AÀxp. yov 8c». Sed prinum quidem nescio, quo jure omiserit x«và Kgo«vego», quod subtiliter investigavit Meierus; de Crateri ovveyoy? wnqwuávov cf. Meinekii epimetr. I. ad Aristophanem Byzantium. Niebuhrii script. min. p. 225. Krügeri stud. histor. philol. p. 118.; deinde non potest dici siouyy:A/a elc Ostuovoxifa ; dicitur elouyycAAaw ilg ovis», slg doyovra (cf. Isaeum II, 62), similiter énoygéág:oOo, «lc Bovirv (cf. Isaeum 1V,28), ygégeaDae eig tiov n&yov (cf. Aesch. III, 51) etc., neque tamen siouyyélAcew 8, clouyysl(a. cg vwa ut significetur is, qui defertur per siouyyeAtav. cf. Din. XV. xova Ihvovéov sicayyciéo, Bait. et Saupp. O. A. II p. 331. Mihi scribendum esse videtur 3 voU O:uoroxAÉovg sioayyclín, jv slonyyee x«rà KQovigoy Zdcoflovus "Axpatuvog AyQvAi «v. )
— 60 —
Corn. Nep. Themist. VIII. Lacedaemonii legatos Athenas miserunt, qui eum absentem accusarent, quod societatem cum rege Persarum ad Graeciam opprimendam fecisset cf. Plut. Them. c. 28: 0 à? yooápevog QUrOV ngodogías Zdeo- Borne xv MAxuetovoc "yoviijOev à iuo gue ot uu Eve TOV Z2 nagrwxrGv. Plut. Árist. c. 2D: ovx éuvgowxaxgosv, «AA AAxuatevog xo Kípmvog xal noÀÀdy &AÀov eÀovvovrov xe xet5uyopovvrov uóvog "dowrsiüne oUt é£mgeié TL oVT tLTLE qovAov. Dubitanter conjecit Meierus 1! 1l. «AAd -feo- fovov roU LAÀixueiwvog. Ridicula est causa, cur hoc fecerint Lacedaemonii, quam affert Diod. Sic. XI, 54. Spectat igitur haec eausa ad proditionis e(eeyysAteg, quas modo attuli.
Poll. l. l. xer& r&v zog vovg moAsutovrg &vev ToU neuqO nvou a&nsAO ovre
Etiam ejusmodi delicta per &oceyysAtav deferri posse, nonnullis probatur testimoniis; has denuntiationes autem sigayysMog non zagaenoeso(ietec, sed mooóoctag fuisse, lucu- lenter apparet e causa Antiphontis. Alloquitur Aeschines Demosthenem II, 139: mgeof'svovrog éuov rnv roirmv 705 ztgeOfelov ni vO xowov tOV uguxtvovov, iq! 5v voÀugeo ue ÀAéystv 0g oU yegorovi? cc dyOusv, éyOgog Ó wy ovn xal rrusgov yOéAnxeg ue stomyyeiAos magorosofievaagO o; Dem. XIX, 103 sqq. de legatione male gesta ad Philippum: e yé vu vÓv ngoonxóvrov yiyvero, iv etoayysig nmakos &v 5v cf. Dem. XIX, 127 sq. de poena ejus, qui hoc commiserat: Untoloyuadp evog ojo ÓTL ngtafeveric &ÀAÀoc T flguro av avrov, oUO ÓTr& TOV rOiOUTOV O voHoc Ü'uvarov r5v óywov «vat XtÀsUsL. — XxGirO! TOUT, CQ OU yéyovev sj móAig, oUOsie "vwnoTe qos. mai» ovóévag nmoéofew ovàà Tiueyopav, ot Üdvarov xeriysugorOvmosv O Ójuoc; accusatus erat a Leonte, quod corruptus erat in legatione a Philippo.
Reliquum est, ut causam Antiphontis Archeptolemi Onomaclis afferam. Ps. Plutarchus p. 833 E narrat hos sine publica auctoritate e castris hostili nave vectoset per Deceleam ab hostibus occupatam pedibus profectos Lacedaemonem
— 01 —
tanquam legatos abiise. Per siceyysAtxv nomina eorum delata sunt; exstat totum decretum senatus, quo judicio traditi sunt, à Caecilio servatum ap. Ps. Plut. 1.1.: ,'doyezroAz- Lov xal Ayrupüvtog roiv ngoóózaw. Defendit sese Antiphon oratione sregà uerocgTegsog inscripta, quam eandem esse atque orationem z:egl Tjj; etGeyysALog, Ov (Aoyov) Unio QUrOU yéygeqe (Ps. Plut. p. 833 D) probabiliter censent Sauppius et Blassius hist. eloqu. gr. p. 92, 3. IIl. 5 Qnvreo Ov ur Àéym rG Gira TQ Ünuo TQ AO nvaiov yornuate Aaufavon. Poll l l 7 Qurópov u59 rà GQuTo TQ Ófnuo AsyovtOY. auct, lex. rhet. Cant. 5 grep ur *à Ggwro ovuovAevo, yornuoro Aopuüovon.
Errat Schoemannus de com. Ath. p. 195, qui etiam Philo- cratem male gestae legationis accusatum esse ab Hyperide Statuit; reperta pro Euxenippo oratione scimus eum reum factum esse (nrog« ovre ur TG Ggicta Aéyew TQ Onuw yonnatea Aefovro. cf. Hyp. pro Eux. c. 39. Dem. XIX, 110: Lars Ónmov noQm5v, Or. eionyysilev "Ynegeióno GQuAoxoarev, 0r. nagsADQy éyo etc. Aesch. III, 79: ór& GAoxoat5o uiv &nz0 TOV aitov noAuevuotov duuocOéva qvyac dm dac- eyytiiag ytyévgvat, cf. $. 81. Quae Marcellinus tradit Hermogenis seholiasta rhet. gr. IV. 164 W: «4DAoxoargac éxpic0'wcag Tig ÜAvvÜOLag yvvaixag xal avayxaóov qépeww éavrQ rov picÜ Ov, Ónuociov caOwumuxrov qeUyeu, possunt desumpta esse ex oratione, neque tamen e libello petita esse arbitror; cf. Dem. XIX, 309: Za9" óotig v rov Mrosotióav TOTSe Li0nOcg Óig TroUg TOY ÜàÀvvOiov noióag xci yvvawx roUrd QDiAoxgare! vvv rmporrév Un£ustvev 0g yuvaixag dAevÜcgag ràv ÜAvrÜiuv ijyaye Osvp! àp' Ufps, xal obtu ini vo flósÀvgUg Üefwuoxévo. yuyvoOxeron (OTt LnÓiv éné eiOypÓv sinsiv vvuvi mgl ovrovU Ósiv ungóà Óvoysoig, «AÀG rogoUTOV tizOvtOg uOvov, Ott QiAoxoctgo yvvoixag nyayt, cvXvrag UnGg slÓEvon.
— 69 —
Eodem pertinet stoeyyeAte Callistrati cf. Hyp. pro Eux. c. 18.; de Callistrato cf. commentationem À. Schaeferi in philol vol. III p. 577- -609.: acclinavit se ad Lacedaemo- niorum res, ut cum iis conjuncti Athenienses Thebanis re- sisterent, cf. [Dem.] LIX, 27: 6ze yao /faxeóauuoviove Vuetg dawLers revo Evreg vno KaAAuoroarov; Epaminonda mortuo Athenis Boeotiae partes rerum potitae sunt, a quibus Cal- ' listratus, quod orando detrimentum tulisset civitati, in judicium vocatus in exilium abiit. cf. Schaef. l. l. I p. 115. Comperimus ex Aesch. III, 223 in eo fuisse, ut Demosthenem deferret crimine non addito; probabiliter conjecit Droysenus in diar. stud. antiquit. a. 1839 p. 819 L5 r& &pioto avh- Bovisvoat yoruaro Aoflóvra.
Etiam causa Ándrotionea (Dem. XXIL) huc referenda esse videtur, de qua subtiliter egit Schaef. l. 1. I. p. 319 sqq. Dindorfius quidem eum zegevouev accusatum esse censet, sed ecgeyysAioyv instituisse Euctemonem et Diodorum, cui scripsit Demosthenes orationem XXII, intelligitur e Dem. XXIV, 8. 9: iàdv à? nóuxgxóro xow; maàcav rv nóÀw xol mol Tnv lona roy e0gogoüv xol met riv moUmow TOV ztou- mov xol yonuata moÀÀG TÓo Ü:soU xol vOv émov)utv xol Tic nóhew fyovro xal ovx emoói00vta etc. toU Ó? nQdy- uetog OUXéT ÓvyrOC cuquofnruaipov, &AAG fQUTOY uiv t9g BovAiig xateyvanvías é(TG TOU drpov piov nuéígov 0AÀqv énl rovtOIg cvtoig dvoÀuGaVrIOS, ttpOc 08 tovto; Óixactr- gio.v Óvoiv sig fva xol yuovg etc.
Euxenippum accusavit Polyeuctus ur vd &owTo Aéyovro Qütopa Oüvra; sed non adhibendam esse hanc delationem ad Euxenippum,!) quippe 6ówwrzv Ovra, contendit, qui eum' defendit, Hyperides.
!) Constantino Maes-Canini p. 26, n. 61 ,mi sembra che l'accusa da Polieutto mossa ad Eusenippo di aver permesso ad Olimpiade di con- sacrare una tazza nel tempio, della salute, possa far suppore che Eusenippo uffiiasse in quel tempio, e per conseguenza fosse sacerdote. Hoc jam docuit A. Schaef. Jahn. annal. vol. 68 p. 31.
— 69 —
Fortasse hanc s(ceyysAiog legis partem, quae est de oratoribus, ironice significat Lysias or. XXX, 22: 9 fovAm 19 dei fl'ovAsvovoa, 0row uiv £yyn ixova. yoruoro etg Qtoixmnow, oj02y i$ouagrava, Ürav 02 sig dnogiav xavaori, dvayxatc- TGL t£LOxyyeMag Ó£ysaD'au xol Ónusosw v rOV noÀvrOV xol TUy QnurÓQov roig TO "ttovgótore Acyovou ztetOeaO oi. Eidem generi attribuendae sunt e/ceyyeAtoc eorum, qui calumniando senatum populumve in fraudem induxerant. Isocr XV,314: zeQi TUy GUXxoqGyrGY yoÀsnwréígoug T| mwQi Tü OÀÀcy [xexovoywv] vo)g vónovg sÜ«cav, roig uiv yàp ueylaroug rüv aÓuxqudtoy y & vy Óuxecatqolov rig xoloeug énocgoav. x«rG Ó?à voUiwv ygagdg uiv moog rovg ÜtcuoOérag, siG- eyyeAiag Ó' eig rnv fovàmv, ngoflohag à' iv tQ On. cf. auct. lex. rhet. Cantabr.: Z»&ou. àà vG» Qurópuv stwÜOscav xaAciy xoi vG ur) neyaAo dütxijuoro eiGayyeMoy: &atu Ó Ote iuf a AAovtreg rToUS Ovxoqavytovuévovg (ro)g éu(«AMovrag avxo- qavricie Meierus l. L) etonyyaov.
Intelligimus ex oratione Hyperidea pro Euxenippo ad- hibitam esse hanc legis partem etiam ad (ówrog cf. c. 40, 41: ov Ó G pi» sümeiv E/Eé.wumnov qug oU và GQioro TQ Ónum OUx siyeg yooiot etg Tv elaeyyeAiay, iüwtuv Ó. Óvra xgivetg év rjj ToU Qurogog vraie. Fuit lex antiqua de iis, qui promissis, quae fecerant, non steterint, quam bis affert Demosthenes XX, 100: zori 0? Ó5nov vóuog Uvpiv, &éav tig )nocyópsvOg T. TOY Onpov ? fovAnv 5 Ouxactnüotov i£ana- T0), t€ &Oyota nooycuy. $. 185: £orw vVpiv vopog aoxotog TGy xcÀüg OoxoUrvroy Eyuv, Xv tig UÜnocyÓuevog T& TOV Ónuov é&anoráag, xoivew, x&v aÀQ, Duvaro buutovv. Hujus sceleris culpa tenetur Timotheus; jurejurando in contione sese oblgaverat, Iphicratem accusaturum se esse fevíag, sed paullo post filio ejus in matrimonium dederat filiam. [Dem.] XLIX, 66sq.: óg ovv oUO^ pg 7j0xvvO é&oanarácot vnoc - yO0usvog, voutwy Ovtwy, écv tig rOV Ónuov vnooyouevogc éka- notnon, eloayytAiay sivo, nsi a)rov etc. Prioribus locis Démosthenes no ncommemorat, £(G&yy«Ato locum haberein tali
— 4 —
delicto; tamen potuit is, cui scripta est oratio in Timotheum eum per e(g«yysAiav deferre, si modo ad partem quandam . legis applicaret accusationem; eam rettulit fortasse ad verba n5 Trà &pugra eimeUv TQ Ófüuo, quamquam lubenter con- fiteor, rem non esse perductam ad liquidum. Sireputamus, moechum teneri xeraAvotog rov Óruov, tóut1) Euxenippum accusari per eiígayyeAtav Qnroga Ovto u5 rÀ Gouto cimeiv *Q O0, quod ex accusatoris sententia mentitus sit somnium et falsa ad populum detulerit, concedendum est, posse etiam Timothei causam applicari ad legis verba px vc puro eUntely TQ Ónuw. — —
IV. £av vig dówxf meoi và v roig véwptoug. Boeckh.
de inscr. naval. XV. XVI p. 584.
[Dem.| XLVII, 33 sqq. narrat is, cui scripta est oratio, se cum trierarchus suaeque symmoriae curator esset, exegisse a Theophemo, qui antea trierarchus fuisset, armamenta nautica, quae ab eo reipublicae deberentur, e senatus consulto; illum autem ea reddere recusasse; cum pignora ex ejus domo caperet, prohibuisse, pugnis contudisse. Denuntiavisse senatui de hac re, illum autem vehementer commotum eum per etgoyytAbt0? accusari jussisse.
Jam antea dixi, ad quam causam haec legis verba appli- cari decreverit senatus. cf. Boeckh. l. ].
Has quattuor partes, ut ita dicam, servaverunt veteres; unam addere licet, cujus verba quidem ignoramus, senten- tiam autem conjiciendo perspicere possumus. Lex' erat Athenis, ut ne quis supra quinquaginta frumenti phormos coemeret cf. Boeckh. de oec. ÀÁth. I, 116; hanc legem fru- mentari quidam migraverunt, delati sunt & prytanibus (Lys. XX, 2 inuór ol novravag arzébocov stc rr)v fovinrv negl ovrGyv) et senatus tam infestus fuit eorum delictis, ut non multum abesset, quin dxgtrovg eos condemnaret; inter- cessit is, cui scripta est oratio et accusatoris partes suscepit (xor59yoos? iv vjj BovÀz vov oiromwAwv). Quamquam in ora- tione ipsa egeyyeAieg vox nonreperitur, tamen etaayyeAto
— 65 —
fuisse videtur cf. Blass. l. l. p. 466, n. 4. — Omnia crimina, quae Leocrati objecit Lycurgus, v& etonyysAucvo voce com- plexus est; inter ea fuit x owr5ynot:g, qua novo rztpoóooíag argumento usus est: deseruisse Leocratem non solum urbem in angustiis versantem, sed etiam contra leges in alium locum, non Áthenas, frumentum subvexisse x«t ovx éEroxsoev e)Uro TogaÜUic xol rgÀwuovta TQv now cOuxrcau, cÀA oixày iv Meydpoig, oig mop vUuov dEexouloero yonucoiv &popu; roopevog, àx rüg mstoov nogó KAconarQeg tig "EAÀnó0c jovráyse nol xeiO sv etg KoguÜov. xotrot, (o &vÓQec, xai negl TOUTUwY Oi UuértQoL vOLOL rOG £OycrOG TipQieg óptCovaw, dev tig AO nvotev &AÀAooÉ m ovra 7) ec vues. cf. Dem. XXXIV, 3T. Boeckh. de oec. Áth. I p. 79. 120. — Dem. XXXIV, 50: )ueig yog £are oi avtol oí tOv énuóe- ócvetauévov éx vov éumooíov zoÀÀd xonuore xol roig Ónveiaratg oU tteooGyóvra rdg vtto rjxag Deva tw Cruwcaevreg daayyslOévra iv rÀ Ónuw xol raUrm nmoÀirq» vuéregov Ovro xal morQog ioroorüyn"xotog. 9)ysi0Ü* yoQ toUG TOLOU- TOUS OU uOYOV rOUG Pvrvyyavovrag cOue(v, GÀÀAQ xol xowi, BA«nrsv v0 iuztoQiov vjuv cixorug etc. Haec tria crimina videntur mihi inter se conexa esse; spectant ad leges, quae ad mercaturam pertinent. Non vereor igitur, ne temeritatis opprobrium subeam, si in lege &(GeyyeA(eg aliquid de in- vectione frumenti, pecuniarum cautionibus, similibus propo- situm fuisse contendo. Deplorandum est interiisse Dinarchi orat. xara IlvyOéov nsgi vov xorà vO éunoQuov eianyyeMa, haec profecto accenderet difficili huic quaestioni novam lucem; ejusdem xor; KaeAAwoOévovs siGay,cÀtav ad rem frumentarium pertinuisse luculenter docent fragmenta. Homines docti etiam in alia crimina, quam quae attuli, eigayytÀtag institutas esse putant. Schoem. l. l p. 186 e Dem. XX, 121 affert :(coyycAiev qovov, sed spurius est hic locus; e Dionys. Halic. in Din. (p. 116 Sylb.) eaeyysAtiow &eviag, sed scribendum estibi xor' 4yaocixAéovg etaeyysALor Aeviag oUó£ve nonors olet cf. Bait. et Saupp. O. Att. II Ó
— 06 —
p. 322, 6. Titulum zog tv £tGoyycltev nob ToU ur 0000 rq cóvvaro doyvpiov Lysiacae orationis, quae Harpocrationi in suspicione est, falsum esse apparet; neque potuittali in re per eigayysMov accusari neque mentio est in oratione ipsa etae yyeAto 8. etgayyéAstv vocum. Affert Plutarchus Alcib. c. 29 cf. c. 10. &GayysAiav co:feiag;!) diversa est haec causa ab Isoeratea (Isocr. XVI, 3) cf. Hertzbergii comment. de Alcibiade p. 175. Priusquam classis exiit, Alcibiadem detulit Androcles, quod sodalitatem contraxisset ad ever- tendum statum popularem et profanasset mysteria in Poly- tiouis domo; quam Plutarchus narrat litem postea intulit Thessalus, quod domi suae Alcibiades profanasset mysteria. De impietatis e&&oayysA(g cogitari non posse, intelligitur e loco illo Hyperideo (pro Eux. c. 21), cum de impietatis crimine jam egerit, priusquam legem ztoeyyeArixiv profert. Andocides I, 14 et alibi de profanatis mysteris umnrvaag dicit. Itaque Kiesslingii conjectura mihi non probatur Lycur- gum per sigoryyeMaty «otfleíag accusavisse Menesaechmum; ipse sensisse videtur, non posse nimis tribui fragmentis a grammaticis et lexicographis servatis, quae de rebus sacris agunt; addit enim: intercedit hujus orationis "fragmentis nonnullis mira quaedam argumenti cognatio ac congruentia cum Deliacae orationis Hyperideae reliquiis, ita ut in eodem sacrorum genere, Àpollinea dico, utramque orationem versatam fuisse in aperto sit. Quod etsi de tota Lycurgi oratione nolim affirmare, certe documento est, singula Lycurgeae orationis fragmenta, quae servata exstant, communi quodam argumenti vinculo comprehensa ex una integrae orationis parte a rhetore fortasse quodam excerpta fuisse, unde lexico- graphi singula verba in suos hortulos derivarunt'. Boehneckius quaest. Att. I p. 549. Leocratem a Lycurgo óeA£eg per
') nihili est Ps. Plut. p. 834 C, cum ibi ceioeyy£AAnu» dicatur, quod alibi uz»v«v p. 834 D. [Lys.] VI, 11: 2r»dox(ógc ngoctexalécuvo Ó/xyv «Gsgi/eg ngos to» («aditu etc. quid de Andocidis delationibus judicandum esset, accurate et subtili Judicio exposuit Blass. l. l. p. 272 sq.
— Ww —
E] , . . eLOayycAMoy accusatum esse censet; de hac causa jam feci- mus verba.
Neque tamen refutatis his sententiis ad finem perducta est disputatio; restant etveyyeAtor nonnullae, de quibus non habeo, quid dicam.
Lys. X, 1: zvotü'og O:ouvgotov sto5jyytAÀAe td ÓnÀcm &noBsBAnxora, oux éEov avrq, Ónunyopeiv. Hoc crimen per &vO&£&w deferri solebat vel iézeyyeAiev Qoxuanocíoag cf. Meier. et Schoem. de lit. Att. p. 210, C. Fr. Hermanni antiqq. I 8$. 129, 8—10. Aesch. I, 29: xol ríoi ÓsUrepov cGneime ur Aéystv; vj rag OrQarélag, qoi, ur) éargarevu£vog, 0gag &v evtà nooaroyO'guw, 1) vrv dono anosAnxog etc. Heffterus de jud. Ath. p. 202, n. 4 e££aeyzéAAew pro évóexvvvor dictum esse censet.
Hyp. pro Eux. c. 19: 4&oyvióng uiv xoi Mvriówoog 0 Métouxog etOmyyéAAovroi wg mÀÉovOog puc DoUvreg TOG cUÀn- tolÓ ce ») 0 vopoc xeAever; de tali lege ante Hyperidem repertum nihil compertum habuimus. "4reoixAZc Ó 0 éx llaoiéng ór. eig VAuiovatovg évsygaqom, EUEévizog etc. àv ovóspía ün5nov rüv ciruóv tovtov ovÓPv xowaevei rQ cGOayysituxqQ vóuo. Conjecturis supersedere optimum esse arbitror, donec novae rationes accedunt; id inde intelligimus adhibitam esse elige yysAiav ad delicta, quae prorsus abhorrerent a lege eL0oyysltuxz, ac fortasse ejusmodi e/geyyseAéaug permotus definivit Caecilius: 0 egi xowcov c&Ówxnuarov ÓtÓwxociw C7LEVEyXSUV OL vOLLOL.
Cur Aristogiton Hegemonem et Democlem [Dem.| XXV, 45), et Dinarchus Himeraeum detulerit per stoeyysAiav ignoramus; idem existimandum est de Cephisocratis eto«y- /tMe, quam Plutarchus commemorat (de adul. et amic. discr. p. 68 E) 4fexvógg yovv 0 4oxeotAaov yvoguuoc a7 etao yyeAiog qevyovtu ótxqv Kogquooxgates perd vüy. GÀÀwvV qiAoy 7tXQtioTyXEL.
5*
— 08 —
DE IMPUNITATE PER :/GoyycAiay ACCUSANTIS ABOLITA.
Tradunt Harpocration: 0 02 Ówoxww, idv ur, £Àm, ovOi buutoUrat, mÀiv édv rO méumrOV ufgog TOY wügov uj LeraAnm, rore yiMiag Pxrsivev. rO 0 maÀoióy xoi obrot uevGovog éxoAeGovro et Pollux (VIII, 52. 53) ore 08 0 sto- eyyelÀag xal oUy iAov dirputog nv, Ynegeióng àv vQ vnio "vxógoovóg qot. xaírot ye 0 Osopoeorog rovc uiv &AAag ygepég yoewouévovg yiMoag v' 0qAoxavsw, et T0U TtéATITOU TOV ququwv ug weraAc(oiv, xoi moocoariuovo Dav ro)g Ó? elaayyéAAMovreag uz cruuoUvaO e, uir, OqAsav 0?) rdg yiMag. £ot«e Óà voUro Ói& roUG QgÓLwg siooyyéAAovroag voregov 7t900y£y9cqU'ot et ex eodem fonte auct. lex. rhet. Cantabr. p. 071,8: mooortipov excivo ro u1) ueraAaBOvte TO rté£éunToOV Mégog, wg Osóqoaorog iv néunto nmsgi vouwv: éiv Óé roig Ónuocioig dyGci éjuuvoUvvrO mQwrov mpOg riuioy, GOTE pn evan urs yocwyeoD'au taoovouoy, ure qatvav, ur ve )qnuysigO avr iv ygaweusvog ur éncké£AO y, Ouotws msi Ó? Tác elgayyeMag, éav un ueraAofn rO méumrov uépog TOY vpev oi óxecrol ricco. Repugnant inter se haec testi- monia; Luzacius de Socrate cive p. 110: ,scilicet, ut recte Pollux, poena infamiae aliis in causis praeter mulcetam statuta contra illos, qui per calumniam accusabant, seriori reipublicae aetate abrogata fuit in accusationibus publicis, quae eteay- yeAtae dicebantur, ut eo tutius faciliusque calumniatores contra innocentem quemvis grassarentur. Id est, quod ait Harpocration: xol obrou rÓ moAot0v nueiGOvog àxoAcorro. Similiter Meierus, cui obtemperat Boeckhius de oec. Athen. p. I 499 h., ad lex. rhet. Cantabr. 1. l. p. XXXIII: ,Errasse
Pollucem, qui subdiderit: &owxe à? rovro Óid rovg (qÓtwg .
elaoyyéAAovrag Varegoy,gooysyga q. Dav, jam dudum apparuit ex Harpocratione; ex hoc enim intelligebatur, plane ecnutovg fuisse tantum eicmyyeAíag xoaxwoctwg!) mgoóg TOV Cpyovto;
!) cf. Isaeum III, 46: xei dv dHonyysAAeg noóg vov üápyovra xaxoU- cÓu, vv àníxÀiqygov $n0 oU tloaoujvov ovvGG vfguouérmv x«i dxÀngov
— 09 —
ad eas igitur solas illum Hyperidis locum pertinuisse; contra ea in etceyysA(aug mo0g Tv ffovÀgv 7, rÓv Ónuov accusa- torem, si ne quintam quidem suffragiorum partem tulisset, antiquitus quidem majore poena vindicatum, postea autem mile tantum drachmis mulctatum esse. Quaenam vero major illa fuerit poena antiquitus, id nunc demum ex hoc grammatico discimus; etenim ex hoc constat olim remissum esse judicum arbitrio, ut si quis post institutam eigeyysAiav quintam suffragiorum partem non tulisset, ipsi quam vellent vel poenam vel mulctam ei irrogarent; nam ad riuocot aut addendum aut supplendum est: Ó r& yor maOev 5 dmo- vícat. Heraldus III. c. 14 $. 5 Pollucis sententiam amplexus hac quoque in re differentiam esse statuit inter etgaayysALovy et yoeagv. Schoemannus de com. Athen. p. 211 hanc Pollucis opinionem, inquit, cum auctoritate plane careat, tantisper pro falsa habere licebit, donec idoneis rationibus probabitur; quod equidem nunquam fore praestiterim'. E Meieri et Schoemanni sententia yperidis eta«yysAie in Lycophronem ad alterum genus pertinuit, quod jam commemoravi, de mala parentum, epiclerorum et pupillorum tractatione. Sed hoc falsum esse docemur repertis Lycophroneae orationis fragmentis; accusatus est Lycophron O5puov x«toivotog a Lycurgo et bis exprobrat accusatori, illum hoc delationis genere usum esse, quod nulla ratione poenam dare posset C. T, 4: oí uiv ydg Ow rO dxivÓvvov ciroig sivo TÓY dyGva etc. c. 10, 17: tva ngürov piv dxivOvvog tiotng sig vOv a&yOGva. Comprobatur igitur certo testimonio id, quod Pollux tradidit; quaeritur nunc, quando abolita sit accu- satoris impunitas.
Schneidewinus 1. l. p. 58. 59 post Hyperidem adscriptum
vOv avvio n«tguoy xc«ODiotapérgr, áAAog ve xai uóvov Tovvov OY Qux &xwdvvav voic Ów)xovow ovoOv x«i Bv vi Boviouívp BouOdv vois tu-
xÀngotg; ovvt y&n BÉmwtüuiov veio mooc TOY GQyovva elouyytAtoug Preovw, 3 (2 "m , - ? " ; , . ,
ovÓó é«»v uaüóruíav vov wiaqpov oi. ecayyeAurieg ueveaAefoow etc.
Dem. XXXVII, 46.
— 10 —
esse censet ad legem OgáAei» rag yiMag etc. idem probatur Boehneckio l. l. p. 48. Sed non potest de temporibus post Hyperidem cogitari; hoc factum est vivo Hyperide meo quidem judicio, idemque jam dixit Caffiaux, plaidoyer pour Euxénippe contre Polyeucte, Valenciennes p. 1860, sed ne quis credat, hoc viro docto praeeunte me judicasse, afferam unum certum testimonium a Demosthene petitum et falsam esse ejus argumentationem demonstrabo. Dicit p.22: quelle est la date de cette répression salutaire? Il faut la placer du vivant d'Hyperide et méme dans l'intervalle qui sépare les deux plaidoyers que nous avons de lui. En effet, quand il composa le discours que prononca Lycophron, l'accusateur de son client ne courait encore aucun péril, et il le lui reproche deux fois avec assez d'amertume; tandisque dans s& défense d'Euxénippe il nous parle d'une dénonciation calumnieuse qui avait été flétrie par le peuple, dans la per- sonne de Tisis d'Agryléte. Il ne parait pas pourtant que ce dernier ait été condamné à une amende de mille drachmes, il semble plutót avoir été noté d'infámie, d'oü il faut conclure qu'avant qu'on s'arrétát à l'amende, il y eut quelques essais de chátiments plus ou moins sévéres'. Sed Tisidis causa non erat etgeyysAto cf. c. 49: xal nmoorov uiv Tíowog rov MygvArOsv ànoygaovrog vr» EvOvxoatovg ovaiav wg Ónuo- cixy ovoay etc. — xoi uer! éxevQgv naÀw Unwyvovuévov r5v GuÀinnov xoi NovouxAéovg amoyooweww xai Aéíyovrog tg é&& &vanoypequv ueraAAov etc. Terminum, ante quem hoc mutatum est, intelligimus e Dem. XVIII, 250: xoà uero ravra GvOraVro» oig xv &nipe A!g xaxüxg enà toveiy xal yoaqag, eUUUvag, cigayysliag rttyro avt. énoyóvrov uot etc. oUxoUv iv uàv olg tioayyeAAóu nv, 0v. dnewngtteoOé uov xoi vO u£pog rV gov roig Ó.0xovow ov uert0LOore, vóT. OyngioeoDe r6 GQu.UTO L6 TtQUÉTTEUV. TO uégog S. tO míumTOY uépog row wiüqev oU ueraOió0vet, ov ueraÀaugavewv sunt termini technicj, quibus non tam id significetur, accusatorem non tot tulisse calceos, ut vicerit causam, quam potins poenam
— TJ —
dedisse accusatorem. Tam multislitibus distentus est Demo- Sthenes post pacem Demadeam.
Habemus igitur certum temporis momentum, quo abolita erat accusatoris impunitas; quaeritur nunc, quo anno habita sit Hyperidis oratio pro Lycophrone.
Egerunt de hac re Schneidewinus, A. Schaeferus, Boeh- neckius. Dicit Schneidewinus l.l. p. 63 ,tempüus habitae ora- tionis aliqua ex parte colligitur e commemoratione Dioxippi, qui Álexandrum in Asiam secutus in Indis sibi necem in- tulit a. 326, ante illum igitur annum haec facta sunt' vel potius ante Ol. 111, 2 (334), cum hoc anno Alexander ex- peditionem in Asiam suscepisset. Boehneckii quaestio in libro, qui inscribitur ,Demosthenes, Lycurgus, Hyperides', prorsus omittenda est, cum profecta sit e fals& opinione, Lycophronem non esse nobilem Atheniensem, sed tyrannum illum Pheraeum. Quae quam falsa sit et perversa, indicavit Spengelus in diar. erudit. Monacens. a. 1853 p. 46, qui repertis Hyperideae orationis fragmentis speraverat fore ut desisteret Boehneckius ab hac argumentatione, quam pro- miserat quondam et comprobavit luculenter Wittichius ,de per- sona Lycophronis ab Hyperide defensi'. Dicit enim Boehneckius l. l. p. 178 cum Lycophron Pherarum tyrannus Ol. 107, 4 hipparchus sit Lemnum missus, Demosthenes vero in prima Philippicarum orationum consulat Atheniensibus, ut hip- parchus peregrinus, qui jam creatus sit, Lemnum mittatur, fieri non potest, quin sit Lycophron, qui cum sub finem demum Ol. 107, 1 Athenas venerit, necessario sequitur ora- tionem hanc (i e orat. prim. Philippic.) non vere Ol. 107, 1, sed autumno Ol. 107, 4 esse habitam'. Sed non consulit Demosthenes, immo queritur, quod suum hipparchum Lemnum missuri essent Athenienses. Quod inter se opponuntur is hipparchus, qui Lemnum mittitur, atque Menelaus, qui de reipublicae possessionibus proeliatur, necessario sequitur, id quod recte viderunt Sauppius et Schneidewinus, eum qui Lemnum missus sit, non ut ibi dimicaret eo legatum esse,
— 79 —
sed ut pompam duceret. Sed Lycophron de se dicit mihi nopoxareruDéusvou Óvo noAeg rwv Uusrégoy a/rQ (c. 15.) et prorogatum ei est imperium et versatus est tertium annum Lemni, ne praecipitanter mercedem equitibus debitam a civibus exigere cogeretur, quitunc laborabant inopia. Itaque Dem. IV, 21 non potest de Lycophrone cogitari; Menelaum peregrinum fuisse, inter omnes constat. Ámyntas e Gygaea tres filios habuit: Archelaum, Arrhidaeum, Menelaum cf. Justin. VIL. 4, 5. Quo tempore orationum Philippicarum I. habita sit, accuratissime examinavit Vold. Doehlius in comment. ,de Dem. Philippic. orat. I'; videtur ei Demosthenes aut Munychione aut Thargelione mense Ol. 107, 1 (351) dixisse.
A. Schaeferus in Jahn. annal. a. 1853 p. 28 sqq. — de Dem. ejusque aet. II 26. 4 Lycophronem Lemnum missum esse censet Ol. 107. propter populationes Philippi, qui Ol. 106. Lemnum quoque adortus erat, Theonis rhetoris locum ad hanc orationem referens progymn. p. 8. xei 4«uuooOévne dg vOv xar& Meitov t€ ve zfvotov xoi /£fvxovoyov ex tOv rig Vfosog Aóyov uertvrvoys. Jure reponit Blassius, utrum- que argumentum minime ab omni parte firmum esse; etenim ut à posteriore ordiar argumento, vix credi potest Theonem in orationum tempora tam diligenter inquisivisse et si eadem vel similiter dicta reppererit apud oratores, accurate et recte judicasse, uter prius dixerit. Deinde nullo confirmatur loco illo tempore hipparchos in insulas tutelae causa esse missos; vix poterat hoc praetermittere Demosthenes in Phi- lippic. orat. L: si peregrinus vir tutelae causa missus erat, opponere ei eum legatum domesticum potuit, qui nunc pompae ducendae causa huc proficisceretur; si domesticus erat, aífere potuit: laudandum fuisse, quod quondam domesti- cum hipparchum in insulam bellandi causa misissent, nunc autem vituperandum, quod peregrinus bella gereret, pompas duceret domesticus. Praeterea vix licitum est per temporis rationem ita statuere. Comperimus e Diod. Sic. XVI, 8
— 18$ —
Ol. 106, 1 cum Potidaeam expugnaret, copias Atheniensium ex urbe eduxisse Philippum Athenasque misisse verecundia commotum ov uv «AA 0 Guummzog llorióowxy éxnoAuop- x1)3ag 1v uày rov AO q4vatev qpovoay é£nyayev ix trjg n0Aewg xai quAavOQunwG aUtij nooceveyxauevog ianéotev stg vaàg Ad nvag. oqo0go yap cvAafeiro 0v ürinov vov ZO qvatov Óu& r0 (aoog xoi vO dEiieue tne moÀsug.!) Bello sociali Ol. 106, 1 à Chiis, Rhodiis, Byzantiis Lemnus Imbrus aliae insulae Atheniensium imperio 'subditae Philippo fortasse incitante devastatae sunt cf. Diod. Sic. XVI, 21. Et quod hoc anno jam factae erant irruptiones et quod Philippus tum inimicitias non habuit cum Atheniensibus, facere non ' possum, quin Ol. 106, 2 vel potius 3 demum irrupisse Phi- lippum censeam. Postea duos annos ibi versatus est Lyco- phron hipparchus, Ol. 107, 1 eum non potuisse fungi hoc munere, ex eo intellgitur, quod tunc Menelaus exercitui praeerat, alter pompae ducendae causa Lemnum legatus est. Demosthenes IV, 32 perpetuum exercitum parandum esse jubet militum grassantium, qui Macedoniam quocunque modo vexet, mercaturam et commeatum impediat; exercitum praedatorium hibernis uti Lemno alüsque insulis oppor- tunis etc. Si Lycophron cum equitatus Atheniensium parte jam Ol. 106, 3 et 4 Lemni versatus esset, hoc non poterat praetermittere Demosthenes. E [Dem.| LIX, 3. 4 concludit A. Schaeferus, impetum in Lemnum insulam factum expedi- tionibus in Euboeam et Olynthum institutis antecessisse doxuuxcO elg 08 (sc. dnoAAo0Ó0wpoc) xai OnoGee TOV vOLLLOYV 0gxov, Gvufavrog vj] TtÓÀe xowpoU ToioUrOUV xoi TtOÀÉMOVU, iy d «v 5] xgatuoacuv Üpiv nueyiorowg vy» EAÀNvwv eivai xci &uqiugBnrutog ro rs UuérteQa oUTUV xexonicOat xai xarammoksunxevos GiAvmnov, 1) voregroaot tj fonti xal moosuévoig TOUG OV. YOUG, ÓL &rtopiaY yonuctuoy xeta-
1) [Dem.] VII, 9 de tempore post Olynthum urbem expugnataám in- telligendum esse monet Voemelius ad. l. l.
— *44 —
AvÜOtvrog rov grgatonédov, rovtovg T «7oAÉ£OGL Xoi roig &AÀAotg "EAAnaiww dmia rovg &tyos Ooxeiv xol xwóvvevew negl Tu» UnoAoizov, meQi tt J[ruvov xoi "lufipov xoi Zxvgov x&i Xepoovnoov xoi usAAOvrOv OrQatevea Dat Un navónuei eig re Evflowv xoi 'ÜOAvvÓ'ov etc. Jure dicit Wittichius l. l. p. 26 nihil inde consequi, cum in his verbis de tali rerum statu agatur, qualis fieri poterat illo tempore, quo Apollodorus legem suam tulit, non vero detali, qualis erat, id quod luculenter intelligitur ex enuntiatis disjunctivis 7? — ij; 2cum enim dicat orator: ubi is erat rerum status, ut aut vincentes maximi essetis inter Graecos, aut auxilio non lato etc. de Lemno Scyro Imbro Chersoneso pericli- taremini atque cum'in eo esset etc. nullo modo indicat, utrum postea factum sit, vicerintne an neglexerint dd quae factu necessaria erant.
Ut meam sententiam proferam, post Olynthum expu- gnatam Ol. 107, 2 vel eo ipso vel proximo'anno Lycophronem Lemnum missum esse censeo. Timebant tum Athenienses, ne Atticam ipsam aggrederetur Philippus vel certe in insulas belli impetum verteret, quas si cepisset, non levem plagam acceptura erat civitas orbata his annonae praesidiis et libero maris Áegaeiusu exclusa. Nescimus qua de causa Cersobleptes rex bellum cum Philippo renovaverit, hoc tantum constat in debellando eo occupatum Philippum etiam Chersoneso imminuisse. Schaef.l. l. II p. 166 suspicatur, jam autumno 341 (Ol. 108, 2) Antipatrum missum esse in oram Thraciae ipsumque Philippum vere proximi anni subsecutum. Tunc Demosthenes quintam in Philippum habuit orationem, qua populum ad tuendas insulas Hellespontique urbes excitaret cf. Dionys. Halic. ad Amm. I, c. 10: uez& &oyovro. KaAAL- pa&yov, ép' ov zdg eig ÜAvvOov fonOsiag à néotakav AO7- vaios ne&gOévreg onO uuocOévovc, OsóqiA0g dors Goyov (Ol. 108, 1), xaO" 8v éixg&tnos t59ge OÀvvÓOiov nókswg QiAAwwog. £mevta OkuicroxAág (Ol 108, 2) ig! oU rz» &xt1» (Wolfii et Morelli marg. ztéurtrzv) rov xava duAinzov
-— 5b —
Ónunyopiy angyyyttÀe dnuonOévug nsgb. vro quAaxüg tüc rv vncwxtov xal rdv iv '"EAÀAeomOvrw móÀewv, rg édoriv «gy: etc. Delli apparatum jam autumno finitum esse ex eo apparet, quod hieme ab hoc abstinuerunt Dem. XVIII, 26: 0zt Uusig uiv ovx aq" 5c euócote nusgac uovov, dAX dq' "e jÀnicare tuv epnvgv £osaDot, mácag iEeAvaaoóe vüg mogaoxevag tüg vOU TzOÀÉuov, O Óé etc. Decondicione reipublicae Atheniensium, quae tunc erat cf. Schaef. l. 1. II p. 106 sq. 260 sqq. Chares ad Hellespontum in statione erat et potissimum Chersonesi custodia à populo ei mandata esse videtur, in castellis Cersobleptis Serrhio et Hieronoro praesidii causa milites collocavit cf. Dem. IX, 15, Cersobleptem a Philippo pressum esse Athenas nuntiat per litteras (Aesch. II, 89); eodem tempore in Imbro insula Nausicles fuit cum MM hoplitis, qui coronatus est (Dem. XVIII, 114), quod cum Philon o émi r59e ótwowxgoswg xéyeuporovruévog propter procellas Imbrum navigare nequiret, de suo militibus mercedem dederit. Quum Philippus in Euboea insula duo tyrannos constituisset, alterum Clitarchum Eretriae, alterum Philistidem Orei, videntur in Sciatho insula Atheniensium praesidia fuisse; dicit enim Demosthenes, àvo ev Evfloig xaréotnos vvgavvovse, róv uiv amnovtxoU tüge Vrruxüg émuréw(cag, TOv Ó imi Axiad'ov etc.
Erant igitur praesidia et Imbri et Lemni et Sciathi. Si Ol. 108, 2 profectus est Lycophron Lemnum, acta est causa paullo post Ol. 109, 1; etenim tres annos ibi versatus est. Se astrinxerat scelere, propter quod ejus nomen detulit Lycurgus, antequam reliquit Athenas et simulatque e(g«y- yeÀiav ei miserunt cognati, illico Athenas revertit cf. c. 3: duoi ydg oi oíxsiow anéorsÀeayv yocwavteg rÜ5v ve dGay-
ysAtay xal t&g aiírieg etc. — éyu Óà € xai moóg roUg àm- rgóslovg xol stpOg rovg otxeiovg rOUg éuovroU eUÜUg Nxuwv &À£yoV. )
Abolita est igitur impunitas per e/gayyeAiav accusantis inter Ol. 109, 1 vel 2 et Ol. 110, 3 vel 4. Eo spatio, quod
— "T6 —
hisannis quasi finibus circumscribitur, — quo quam vehementer Macedonica factio persecuta sit patriae amantes, quam in- festae fuerint partes et inimicae etiam post pacem consti- tutam, intelligitur ex Hyperidis oratione xerd 4mueóov naocyóuov,!) — cognitum est, quam commoda esset et op- portuna eigeyyeMo accusatoribus, quippe qui ipsi nulla ratione poena teneri, itaque sine suis periculis adversarios summa poena afficere possent cf. Poll. l. l. fouxe 92 rovro Oud cvoje (qiue siguyyfAAovrag Varsgov npooyeyodqp Dac.
1) Ogemjdtorov ab eo Graeciam dictam esse (fr. 85.) refert Harpo- cration; vermibus, qui omnia exedant et corrumpant, oratores comparat 5 Philippo corruptos, qui suorum civium salutem proditione pervertant ; acerbitatis virus evomit in adversarios cf. fr. B3: «iv«« d? roy jijrogac ópofovs voie Ópto voie vt yüQ deus pumyrobg piv elus mávrac, vOv O Jjpro» ajrür vo)c piv dyes vobg dvUQdaovc drduxiv, roég ÓP nagefac «vvoUc to)c lyuc xaviadtnv.
Addo A. Bekerum bibliothecarium Albae Transsilvaniae, postquam jam excussa est prima plagula, me litteris certiorem fecisse ,habere Albam Transsilvaniae bibliothecam amplissi- mam multis antiquis documentis incunabulis et manuscriptis insignem, quae tamen a Com. Ign. de Basthyány Episcopo Transsilvaniae fundata sit circa finem saeculi praecedentis'.
— l2. .- 2. 4
Sarum seteeum Ct TUTTI 3 2044 085 134 138